Take a photo of a barcode or cover
3.49 AVERAGE
3.49 AVERAGE
Parts of this were thrilling, but 90% of the book's 600 pages are full of the main character a) being way paranoid and assuming the rest of the police force is part of some conspiracy or b) worried about stuff I would deem trivial. He seemed one step behind everyone, ignored big clues, and had to have the answers spelled out for him.
Style at first seemed monotonous but grew on me over time. The characters are fantastic.
The first thing I need to say about this book is that it’s a slow burn….but it’s worth it. To build the story and to set the scene the author has given us a lesson in Japanese police procedure and the politics therein. And fascinating it is, but there is an awful lot of it. Once I started the book and realised there were over 600 pages I did feel a little daunted but I LOVE Japanese crime fiction so wanted to persevere.
The story is very clever and the twist is unexpected. There were certainly several heart pounding moments which had me willing Mikami on.
The only downside I would raise is that the majority of the main characters in the book all have very similar names and I found it quite difficult at times to differentiate between them. I understand why this was done but found it quite confusing as I progressed through the story.
If you’re looking for an epic read then this could be the one.
Three out of five stars.
Thanks to Quercus and NetGalley for an ARC of this book in exchange for an honest review.
The story is very clever and the twist is unexpected. There were certainly several heart pounding moments which had me willing Mikami on.
The only downside I would raise is that the majority of the main characters in the book all have very similar names and I found it quite difficult at times to differentiate between them. I understand why this was done but found it quite confusing as I progressed through the story.
If you’re looking for an epic read then this could be the one.
Three out of five stars.
Thanks to Quercus and NetGalley for an ARC of this book in exchange for an honest review.
A really good ending, but it's a long old trip to get there.
Kryminały z Azji nie cieszą się zbytnią popularnością u naszych rodzimych wydawców i są raczej ewenementem wśród licznych kryminalnych premier. Tym większa szkoda, że tak świetna książka jak „Sześć Cztery” przeszła bez większego echa. Powodu upatrywałabym w fakcie, iż jest to kryminał zupełnie innego typu niż te najbardziej poczytne w naszym kraju autorstwa Cobena czy Tess Geritsen.
To jest w zasadzie powieść obyczajowo społeczna, w której wątek nierozwiązanego od 14 lat śledztwa w sprawie porwania i zabicia dziecka jest dla autora tylko pretekstem do ukazania japońskiego społeczeństwa ze wszystkimi jego problemami wynikającymi ze źle uprawianej polityki, najróżniejszego rodzaju nierówności czy w końcu skomplikowanej historii kraju. Sam wątek kryminalny jest przemyślany, zawiły i nieprzewidywalny, ale logiczny, a rozwiązanie wielce zaskakujące, ale satysfakcjonujące. Autor z zawodu jest dziennikarzem kryminalnym - i to daje się odczuć w tej książce, bowiem bardzo dużo miejsca poświęcone jest relacji mediów z policją. Może się wydawać nudne, ale nic bardziej mylnego - w Japonii kontakty dziennikarzy z komisariatami i prawa obydwu stron wyglądają zupełnie inaczej niż u nas, a niektóre zasady mogą być szokujące i niepojęte dla polskiego czytelnika. Niezmiernie to wszystko ciekawe! W ogóle cała powieść jak na książkę autorstwa Japończyka przystało wypełniona jest niesamowicie interesującymi informacjami o kraju kwitnącej wiśni, o jego kulturze i tradycjach jak i o samym życiu w nim. Dla osób interesujących się Japonią będzie to pasjonująca lektura. I ja się do nich zaliczam, więc nie będzie zaskoczeniem jak napiszę teraz, że porwała mnie totalnie. Jednak przez mnogość wątków i postaci z trudnymi do zapamiętania dla europejskiego czytelnika egzotycznie i nowo-brzmiącymi imionami i nazwiskami czytanie zajęło mi sporo czasu, bo to zdecydowanie książka która wymaga maksymalnego skupienia i koncentracji. Pomimo ogromnej objętości, powolnego tempa historii i znacznej przewagi wątków społeczno-politycznych nad kryminalnymi nie nudziłam się ani przez moment.
Ja „Sześć Cztery” oceniam bardzo dobrze, jednakże muszę podkreślić, że jest to powieść bardzo w moim typie - niby kryminał, ale z obszernie zarysowanym tłem społeczno-obyczajowym, ze sporą dawką polityki i kultury. I czytelnicy o podobnym do mojego guście powinni być równie mocno zachwyceni, natomiast osobom preferującym dynamiczne i nierozwlekle jednowątkowe powieści kryminalne raczej bym lekturę „Sześć Cztery” odradzała - gdyż najzwyczajniej w świecie się wynudzą.
instagram | blog | facebook
To jest w zasadzie powieść obyczajowo społeczna, w której wątek nierozwiązanego od 14 lat śledztwa w sprawie porwania i zabicia dziecka jest dla autora tylko pretekstem do ukazania japońskiego społeczeństwa ze wszystkimi jego problemami wynikającymi ze źle uprawianej polityki, najróżniejszego rodzaju nierówności czy w końcu skomplikowanej historii kraju. Sam wątek kryminalny jest przemyślany, zawiły i nieprzewidywalny, ale logiczny, a rozwiązanie wielce zaskakujące, ale satysfakcjonujące. Autor z zawodu jest dziennikarzem kryminalnym - i to daje się odczuć w tej książce, bowiem bardzo dużo miejsca poświęcone jest relacji mediów z policją. Może się wydawać nudne, ale nic bardziej mylnego - w Japonii kontakty dziennikarzy z komisariatami i prawa obydwu stron wyglądają zupełnie inaczej niż u nas, a niektóre zasady mogą być szokujące i niepojęte dla polskiego czytelnika. Niezmiernie to wszystko ciekawe! W ogóle cała powieść jak na książkę autorstwa Japończyka przystało wypełniona jest niesamowicie interesującymi informacjami o kraju kwitnącej wiśni, o jego kulturze i tradycjach jak i o samym życiu w nim. Dla osób interesujących się Japonią będzie to pasjonująca lektura. I ja się do nich zaliczam, więc nie będzie zaskoczeniem jak napiszę teraz, że porwała mnie totalnie. Jednak przez mnogość wątków i postaci z trudnymi do zapamiętania dla europejskiego czytelnika egzotycznie i nowo-brzmiącymi imionami i nazwiskami czytanie zajęło mi sporo czasu, bo to zdecydowanie książka która wymaga maksymalnego skupienia i koncentracji. Pomimo ogromnej objętości, powolnego tempa historii i znacznej przewagi wątków społeczno-politycznych nad kryminalnymi nie nudziłam się ani przez moment.
Ja „Sześć Cztery” oceniam bardzo dobrze, jednakże muszę podkreślić, że jest to powieść bardzo w moim typie - niby kryminał, ale z obszernie zarysowanym tłem społeczno-obyczajowym, ze sporą dawką polityki i kultury. I czytelnicy o podobnym do mojego guście powinni być równie mocno zachwyceni, natomiast osobom preferującym dynamiczne i nierozwlekle jednowątkowe powieści kryminalne raczej bym lekturę „Sześć Cztery” odradzała - gdyż najzwyczajniej w świecie się wynudzą.
instagram | blog | facebook
Parece mentira que me haya entretenido tanto una novela que básicamente habla de la burocracia en la policía japonesa, pero así es. Tal vez porque cómo funcionan las cosas policiales en el país del sol naciente es un poco... surrealista. Las 150 primeras páginas consiguen crear tensión con lo que es, esencialmente, un "queremos hablar con el encargado" que los periodistas quieren plantearle al capitán de la comisaría.
Bueno, también está la vida privada del protagonista, policía encargado del departamente de Relación con los Medios, cuya hija adolescente huyó de casa y cuya ausencia vuela como un espectro sobre su matrimonio.
Si la gente espera que la novela vaya sobre la investigación de este secuestro que ocurrió hace 14 años, espera mal. No va de eso realmente. Es el tipo este intentando que el padre de la niña secuestrada (y luego asesinada) de su consentimiento para que el comisionado lo visite y las razones de esa visita y todos los tejemanejes de la comisaría y el funcionariado policial japonés. En serio que el autor te explica perfectamente cómo funciona la cosa t aun así suena a ciencia ficción.
Al final el libro habla sobre la corrupción (al estilo japonés), la lealtad y la pérdida de una hija, y dado que yo no sabía muy bien qué esperar del libro, a mí me ha entretenido bastante. No es para todo el mundo (a aquellas personas que prefieran grandes misterios o investigaciones policiales tal vez les aburra) pero a mí me ha parecido interesante.
Bueno, también está la vida privada del protagonista, policía encargado del departamente de Relación con los Medios, cuya hija adolescente huyó de casa y cuya ausencia vuela como un espectro sobre su matrimonio.
Si la gente espera que la novela vaya sobre la investigación de este secuestro que ocurrió hace 14 años, espera mal. No va de eso realmente. Es el tipo este intentando que el padre de la niña secuestrada (y luego asesinada) de su consentimiento para que el comisionado lo visite y las razones de esa visita y todos los tejemanejes de la comisaría y el funcionariado policial japonés. En serio que el autor te explica perfectamente cómo funciona la cosa t aun así suena a ciencia ficción.
Al final el libro habla sobre la corrupción (al estilo japonés), la lealtad y la pérdida de una hija, y dado que yo no sabía muy bien qué esperar del libro, a mí me ha entretenido bastante. No es para todo el mundo (a aquellas personas que prefieran grandes misterios o investigaciones policiales tal vez les aburra) pero a mí me ha parecido interesante.
I read "50" last year and it intrigued me, so I started on "64" this year. I think its because the author transports you to Japan through his writing, almost as if its natural. Its not that he emphasizes all the "japanese things" his characters do or tries to create a special japanese background by ticking of all the cliché boxes for Japan - I think it´s rather the fact that these books are written for a japanese reader and everything is just displayed like everyday japanese reality. It´s like diving into japanese life, at once.
Apart from the obvious, it´s his writing that draws you in - the short sentences, the almost laconic reasoning. I don´t find it easy to read because the style is dry and not very "welcoming" to me, and sometimes I get lost between all these fine degrees of status in Japanese police.... but still - the story and their many twists and turns intrigued me so much that I stuck through all the 400 (?) pages.
Apart from the obvious, it´s his writing that draws you in - the short sentences, the almost laconic reasoning. I don´t find it easy to read because the style is dry and not very "welcoming" to me, and sometimes I get lost between all these fine degrees of status in Japanese police.... but still - the story and their many twists and turns intrigued me so much that I stuck through all the 400 (?) pages.
adventurous
mysterious
tense
fast-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
Complicated
Flaws of characters a main focus:
Yes
How to summarize this book... The main character is the lead press person for a police station. There was an old unsolved case 14 years ago, and the big police head honcho (?) wants to come back to the area to "pay tribute" to the case, but really . There were some nebulous subplots about how the main character's own daughter had gone missing and so this made him extra sensitive to the details of the unsolved case. This was referenced in the beginning of the book but then discussion of his daughter's disappearance dropped off the narrative in the middle to end of the book. The book was so long (500+ pages, 20+ hours on audiobook) for the plot line. There was a lot of politics of police? or the press? That I didn't totally follow or understand. Or really care about. I don't know. This may be a case where if I had been reading it instead of listening, I may have gotten more out of it. No matter, I am not going back. Otherwise I would say, it is fine. Rather long, but fine.
Spoiler
it is a political grab to put one of his cronies in charge of the regional police stationSpoiler
The book ends with another kidnapping very reminiscent of the case from 14 years ago, and the twist on that was satisfying and well done.
mysterious
medium-paced
Plot or Character Driven:
A mix
Strong character development:
Yes
Loveable characters:
Yes
Diverse cast of characters:
No
Flaws of characters a main focus:
No