Scan barcode
wondersofx's review against another edition
challenging
emotional
funny
hopeful
informative
inspiring
reflective
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? It's complicated
5.0
fxp's review
2.0
I'm not a big fan of books that almost lack all direct speech. Reminds me of when I tried to read Garcia Marquez.
sloatsj's review
4.0
When Heinrich Böll won the Nobel Prize, this novel was singled out as his crowning achievement, even though writers win for a body of work rather than an individual book. The novel is a marvelous panoramic look at German society during and after WWII, conducted as a kind of investigation into the life of the central figure, Leni Pfeiffer, through research and interviews with the people surrounding her. They - all 62 of them - are listed and identified at the beginning of the book.
It is difficult to identify Leni as the book’s “protagonist.” She is present throughout, at least peripherally, and all the conversations and research have her at their core, though she has hardly initiated it, being a deliberate underachiever, and it’s not clear what the purpose of the investigation is. The author sets out to provide an objective study, but doesn’t. It is clear he is infatuated with Leni, as many characters seem to be. At 48, Leni is still an attractive woman (“if only she’d do her hair differently!”), extremely sensual, who, in her youth, was voted “most German girl.” The protagonist is much more “the Author” himself, referred to as “Au.”
The pages and pages about Leni’s ‘being and becoming’ -more interesting than it sounds- provide a backdrop to the central conflict, which is that Leni is about to be evicted from a building that seems to be rightfully hers, but which has come into the possession of sort-of relatives, the Hoysers, who represent “achievement-oriented society” (aka Christian Democrats). In general, Leni and her supporters are trying to wrest what can be saved from this ‘new’ Germany through resistance, much as others resisted, even if passively, the dehumanizing Nazis.
For me the Hoysers were also a hilarious send-up of Germans in general - materialistic and rule-based. There is a segment where the Au. goes to meet the Hoysers to discuss the Leni situation in their high-rise overlooking the Rhine. He wants to open the window because of the stuffiness and smoke but is not allowed because IT’S not allowed due to the cooling system, although the Hoysers confess that, yes, they would love to be like Leni, the kind of person who can just throw windows open at will.
“At this point the Au. would have dearly liked to speak a few conciliatory words, he would even have been prepared to admit the relative unimportance of the annoyance over the jacket in view of the weighty problems of these tormented people who were not even allowed to fling open the windows in their own building.” (p. 380)
I have read some reviews of this book lamenting how “dry” it is, how clinical. For me that was part of the book’s success. Pyrotechnics and more “action” would have superfluous. I thought the approach worked wonderfully. The one downside was the politics - that got kind of tedious for a stretch in the last quarter of the book, although the tedium is soon alleviated by some more lively input well before the story ends.
I read this first in college decades ago before I had an inkling that Germany would be central to my fate. I remember admiring and enjoying it, despite having little real interest in German society. Years later it’s still a great novel, and I come to it much more experienced than I was at 20. First, the professor who taught the literature course, which I took on a whim, was more a language than a literature instructor and had no idea what “post-modern” meant. In any case, the topic never came up in class. Schade! Secondly, having now lived around 20 years in Germany, the book epitomizes for me a certain attitude and political point of view that has deep roots here.
It is difficult to identify Leni as the book’s “protagonist.” She is present throughout, at least peripherally, and all the conversations and research have her at their core, though she has hardly initiated it, being a deliberate underachiever, and it’s not clear what the purpose of the investigation is. The author sets out to provide an objective study, but doesn’t. It is clear he is infatuated with Leni, as many characters seem to be. At 48, Leni is still an attractive woman (“if only she’d do her hair differently!”), extremely sensual, who, in her youth, was voted “most German girl.” The protagonist is much more “the Author” himself, referred to as “Au.”
The pages and pages about Leni’s ‘being and becoming’ -more interesting than it sounds- provide a backdrop to the central conflict, which is that Leni is about to be evicted from a building that seems to be rightfully hers, but which has come into the possession of sort-of relatives, the Hoysers, who represent “achievement-oriented society” (aka Christian Democrats). In general, Leni and her supporters are trying to wrest what can be saved from this ‘new’ Germany through resistance, much as others resisted, even if passively, the dehumanizing Nazis.
For me the Hoysers were also a hilarious send-up of Germans in general - materialistic and rule-based. There is a segment where the Au. goes to meet the Hoysers to discuss the Leni situation in their high-rise overlooking the Rhine. He wants to open the window because of the stuffiness and smoke but is not allowed because IT’S not allowed due to the cooling system, although the Hoysers confess that, yes, they would love to be like Leni, the kind of person who can just throw windows open at will.
“At this point the Au. would have dearly liked to speak a few conciliatory words, he would even have been prepared to admit the relative unimportance of the annoyance over the jacket in view of the weighty problems of these tormented people who were not even allowed to fling open the windows in their own building.” (p. 380)
I have read some reviews of this book lamenting how “dry” it is, how clinical. For me that was part of the book’s success. Pyrotechnics and more “action” would have superfluous. I thought the approach worked wonderfully. The one downside was the politics - that got kind of tedious for a stretch in the last quarter of the book, although the tedium is soon alleviated by some more lively input well before the story ends.
I read this first in college decades ago before I had an inkling that Germany would be central to my fate. I remember admiring and enjoying it, despite having little real interest in German society. Years later it’s still a great novel, and I come to it much more experienced than I was at 20. First, the professor who taught the literature course, which I took on a whim, was more a language than a literature instructor and had no idea what “post-modern” meant. In any case, the topic never came up in class. Schade! Secondly, having now lived around 20 years in Germany, the book epitomizes for me a certain attitude and political point of view that has deep roots here.
gl_mrtnl's review against another edition
3.0
I didn't love this book as much as The Clown, but isn't it the perfect story to read as we approach what it seems like WW3?
That was a rethorical question btw.
That was a rethorical question btw.
tsenteme's review against another edition
5.0
Ένα πολύ ιδιαίτερο και διαφορετικό μυθιστόρημα. Η αφηγηματική ικανότητα του συγγραφέα είναι εντυπωσιακή. Στην ουσία μέσω διαφορετικών ανθρώπων που αφηγούνται από τη δική τους πλευρά, φτιάχνει το πορτρέτο της ηρωίδας, της Λένι. Παράλληλα με τη Λένι αποκτούμε μια σαφή εικόνα της ναζιστικής Γερμανίας την περίοδο του Β’ Π.Π.
Σε κάποια σημεία θα χαρακτήριζα το μυθιστόρημα ως φιλοσοφικό. Μου θύμισε τους «Κιβδηλοποιούς» του Andre Gide. Κυρίως όμως πρόκειται για ένα πολιτικό μυθιστόρημα, αντάξιο της τριλογίας του Manes Sperber.
Σπουδαίο έργο, γιατί καταφέρνει να περάσει μια εικόνα ενός λαού που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα πόλεμο, με τον οποίο είναι αντίθετος. Μέσα από την καθημερινότητα της Λένι και των άλλων, βλέπουμε τις πολλές πτυχές του πολέμου: τα κουπόνια για το φαγητό, την μαύρη αγορά, τον πληθωρισμό (10 μάρκα για ένα τσιγάρο) κτλ. Ξεκάθαρα φαίνεται η προσπάθεια μιας γυναίκας να συνεχίσει τη ζωή της, έστω υπό αυτές τις συνθήκες, προσπαθώντας να τη γεμίσει με αγάπη.
Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό βιβλίο, που σίγουρα χρήζει δεύτερης ανάγνωσης. Από τις λίγες περιπτώσεις βιβλίων που έχει να σου προσφέρει πολλά, δημιουργώντας τροφή για σκέψη όσον αφορά την ιστορία της Ευρώπης.
Σε κάποια σημεία θα χαρακτήριζα το μυθιστόρημα ως φιλοσοφικό. Μου θύμισε τους «Κιβδηλοποιούς» του Andre Gide. Κυρίως όμως πρόκειται για ένα πολιτικό μυθιστόρημα, αντάξιο της τριλογίας του Manes Sperber.
Σπουδαίο έργο, γιατί καταφέρνει να περάσει μια εικόνα ενός λαού που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα πόλεμο, με τον οποίο είναι αντίθετος. Μέσα από την καθημερινότητα της Λένι και των άλλων, βλέπουμε τις πολλές πτυχές του πολέμου: τα κουπόνια για το φαγητό, την μαύρη αγορά, τον πληθωρισμό (10 μάρκα για ένα τσιγάρο) κτλ. Ξεκάθαρα φαίνεται η προσπάθεια μιας γυναίκας να συνεχίσει τη ζωή της, έστω υπό αυτές τις συνθήκες, προσπαθώντας να τη γεμίσει με αγάπη.
Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό βιβλίο, που σίγουρα χρήζει δεύτερης ανάγνωσης. Από τις λίγες περιπτώσεις βιβλίων που έχει να σου προσφέρει πολλά, δημιουργώντας τροφή για σκέψη όσον αφορά την ιστορία της Ευρώπης.
ryougi_shiki's review
2.0
It was a 1 star read.for me in 2014 but honestly... I love to hate it. I loved to tell people how much and why I hate it. Very entertaining for all of the parties.
Also I keep randomly remembering small parts from the book in a kind of positive light? So while reading this was a torture, remembering it is kind of nice.
Also I keep randomly remembering small parts from the book in a kind of positive light? So while reading this was a torture, remembering it is kind of nice.
scodoc's review
challenging
dark
emotional
funny
hopeful
informative
inspiring
reflective
relaxing
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.25
andrew61's review
5.0
A couple of years ago I read the Lost Honour of Katharina Blum in which Boll through the experience of a German woman pulls apart the tabloid hunt for sensationalism with sharp wit and after reviewing it I received a recommendation to read this book which again uses the narrative device of a woman's life to reflect on the German experience both during world ward 2 and post war up to 1970 whilst again the author peppers his narrative with dark humour.
In this story we do not meet Leni Pfieffer directly as her tale is narrated by a nameless 'Author' who interviews anyone and everyone who has known Leni during the period , thus our understanding of this enigmatic woman is fractured and we never really have her perspective. Perhaps that in itself is reflective of the outsider's knowledge of Germany during these years, we all bring our assumptions and cod psychology to bear on a people traumatised by those events in that period and whose history is dominated by guilt of the horrors inflicted by a Germany ruled by extremists but who also suffered as individuals ( the book graphically re-enacts the experience of the Carpet bombing of Cologne in 1944).
Leni is 16 in 1938 , a beautiful blonde woman who has the world and men at her feet as she starts work in her father's business. We then meet her lost love, her short lived husband , and view her other wartime life as told by her friends , in laws, work mates, and other acquaintances as her experience of war is a mirror reflection of life itself in Germany at that time. These years culminate in her relationship with a Russian prisoner of war and a passionate love affair in a church crypt as the bombs fall which result in her pregnancy. The book also goes off on tangential threads as the author follows strings of plot , including the Russian prisoners removal to an American/French labour camp with Leni searching for him on her bike, and the author's search for the story of the nun who Leni befriends which leads the author to an amorous adventure in a Rome convent whilst an apparent miraculous blossoming of roses occurs. The book only hints at events in the front line during the war and the treatment of minorities by referencing some soldiers returning and taking on new identities but Leni is frequently expressed as unconcerned/blind to race and not anti Semitic. Whilst therefore perhaps a skirting of the elephant in the room this is a book about the civilian so that did not trouble me as I reflected on the life of an ordinary German.
The book moves on to Leni in the 1960's when she is living in a house which she has gifted to her best friend Lotte's son ( Lotte is a stand out character ) .The son , his brother, and father ( a brilliantly comic scene ensues when author interviews this triumvirate) want to evict Leni , her lodgers who refuse to pay rent, and her Turkish lover.
The book ends ambiguously with the reader still not really knowing who Leni is or what the news in the final few chapters presages for her and for Germany as we move into the 1970's with economic expansion but also the threat of terrorism and emergence of new political extremes but I was not disappointed as I spent a few days reflecting on this story . This is definitely a book to savour and probably one that I should reread . I'm sure Boll himself is well known to those more widely read than I but I would certainly say that the ywo books I have read are brilliant pieces of fiction which deserve a far wider audience.
In this story we do not meet Leni Pfieffer directly as her tale is narrated by a nameless 'Author' who interviews anyone and everyone who has known Leni during the period , thus our understanding of this enigmatic woman is fractured and we never really have her perspective. Perhaps that in itself is reflective of the outsider's knowledge of Germany during these years, we all bring our assumptions and cod psychology to bear on a people traumatised by those events in that period and whose history is dominated by guilt of the horrors inflicted by a Germany ruled by extremists but who also suffered as individuals ( the book graphically re-enacts the experience of the Carpet bombing of Cologne in 1944).
Leni is 16 in 1938 , a beautiful blonde woman who has the world and men at her feet as she starts work in her father's business. We then meet her lost love, her short lived husband , and view her other wartime life as told by her friends , in laws, work mates, and other acquaintances as her experience of war is a mirror reflection of life itself in Germany at that time. These years culminate in her relationship with a Russian prisoner of war and a passionate love affair in a church crypt as the bombs fall which result in her pregnancy. The book also goes off on tangential threads as the author follows strings of plot , including the Russian prisoners removal to an American/French labour camp with Leni searching for him on her bike, and the author's search for the story of the nun who Leni befriends which leads the author to an amorous adventure in a Rome convent whilst an apparent miraculous blossoming of roses occurs. The book only hints at events in the front line during the war and the treatment of minorities by referencing some soldiers returning and taking on new identities but Leni is frequently expressed as unconcerned/blind to race and not anti Semitic. Whilst therefore perhaps a skirting of the elephant in the room this is a book about the civilian so that did not trouble me as I reflected on the life of an ordinary German.
The book moves on to Leni in the 1960's when she is living in a house which she has gifted to her best friend Lotte's son ( Lotte is a stand out character ) .The son , his brother, and father ( a brilliantly comic scene ensues when author interviews this triumvirate) want to evict Leni , her lodgers who refuse to pay rent, and her Turkish lover.
The book ends ambiguously with the reader still not really knowing who Leni is or what the news in the final few chapters presages for her and for Germany as we move into the 1970's with economic expansion but also the threat of terrorism and emergence of new political extremes but I was not disappointed as I spent a few days reflecting on this story . This is definitely a book to savour and probably one that I should reread . I'm sure Boll himself is well known to those more widely read than I but I would certainly say that the ywo books I have read are brilliant pieces of fiction which deserve a far wider audience.
bjornroose's review
5.0
Een tijdje geleden besprak ik hier al Biljarten om half tien van dezelfde schrijver. Ik kan me dus weer eens de voorstelling van de schrijver besparen, maar kan er meteen wél bij zeggen dat Groepsfoto met dame een totaal ander boek is. Ja, uiteraard, denkt u nu wellicht, anders zou het toch weinig nut hebben het ene te lezen als je het andere al gelezen hebt. Maar da’s dan ook niet wat ik bedoel en dus handel ik ineens ook uw tegenargument af: met “een totaal ander boek” bedoel ik dat het totaal anders geschreven is. Als je zou zeggen dat hier een andere schrijver aan het werk geweest is, zou ik het geloven. Nu “moet” ik nog een derde boek van Heinrich Böll lezen, Meningen van een clown, maar zelfs als hij daarin niet nóg eens zo’n kameleon-act opvoert, durf ik stellen dat Böll een groot schrijver is en die Nobelprijs voor Literatuur dik verdiend heeft.
Kenners van het oeuvre van Böll zullen bij het lezen van de titels Biljarten om half tien, Groepsfoto met dame, en Meningen van een clown, misschien denken aan een omnibus uitgegeven door De Boekerij (Amsterdam) in een onbekend jaar en ze hebben daarin gelijk: ik heb eigenlijk maar één boek van Böll in mijn bibliotheek zitten, zijnde die in een onbekend jaar uitgegeven omnibus. Maar de verschillende verhalen daarin verdienen – en daarover is mijn mening na het lezen van het tweede dus zeker niet veranderd – elk een boekbespreking, vandaar.
En de dame uit Groepsfoto met dame verdiende dus een boek. Daarin speelt ze uiteraard de hoofdrol, maar speelt ze nauwelijks een rol. Ze is passief aanwezig, onderwerp van gesprek. Ze presteert niet, wil dat ook niet, en zelfs als ze de kans krijgt actief aanwezig te zijn, omdat de auteur haar die kans biedt, grijpt ze die niet. “Wie is eigenlijk Leni Pfeiffer, geboren Gruyten, de dame op de groepsfoto?”, vraagt de schrijver van het omslag zich af. “Deze vraag wordt beantwoord, niet doordat de 48-jarige, gevoelige en goedwillende Leni zelf naar voren treedt, maar doordat er over haar wordt gepraat, opgerakeld en geroddeld. Zo’n vijftig getuigen worden aan het woord gelaten.” En via die getuigen “trekt Heinrich Böll van leer tegen alles wat hij verkeerd acht in de maatschappij en legt hij de crisis in het mens-zijn bloot.” Mocht dat laatste u afschrikken, mocht u vrezen hier met een belerende, vingerwijzende, vingers in gapende wonden draaiende auteur te maken te krijgen, vrees dan niet langer: dat is niet het geval. Böll is eerlijk gezegd mild: mild voor pennelikkers, mild voor huisjesmelkers, mild voor partijcreaturen, mild voor rokkenjagers, mild voor mannenverslindsters, mild voor aanpakkers, mild voor mensen die zich drukken, mild voor ketters, mild voor nonnen, en mild voor zichzelf.
Voor zichzelf? Inderdaad, of toch minstens voor z’n alter ego, want Böll treedt als “schrijver” (schr.) veelvuldig op in z’n eigen verhaal. Hij “verhoort” de getuigen, hij reist van hot naar her, hij komt er af en toe – letterlijk – niet zonder kleerscheuren van af, hij is de samensteller van wat een klinisch verslag zou kúnnen zijn, maar dat niet geworden is. Hij is de agerende figuur, zelfs al bestaat dat ageren alleen maar in het luisteren naar en uithoren van anderen en brengt hij ook een, min of meer, afstandelijk verslag van zijn ander handelen als hij daartoe overgaat. Ik neem aan dat dat dat Böll niet alleen “post-war” maar ook “postmodern” maakt, maar dat zal me eerlijk gezegd worst wezen. De stijl werkt minstens voor Groepsfoto met dame; ik kan me er niet over uitspreken of hij voor nóg een boek misschien ook zou werken, eventueel op de zenuwen.
Over dat laatste gesproken: sla, mocht u ze in uw versie vinden, de inleiding van C.J.E. Dinaux, Een en ander over Leni en H.B. over, want die werkt wel degelijk op de zenuwen. Dinaux schreef kennelijk zelf gedichten en proza, “maar daarvan werd vrijwel niets gepubliceerd”. Terecht ook als het breedvoerige geleuter uit deze inleiding enige overeenkomst vertoont met de rest van zijn werk. Een zin als deze moge ter illustratie volstaan: “En hij is het des te meer en in het grootste van zijn schrijverschap doordat hij zijn thema krachtens de vormgeving ervan menselijk veralgemeende en zodoende een roman schreef die ten aanzien van plaats en tijd, van milieu en gebeurtenis, nu wel gesitueerd is in een tijdvak dat in zijn historische signatuur specifiek lijkt voor Duitsland tijdens enkele decenniën voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, maar – hoe paradoxaal dat ook schijnt – juist dóór het penetrante detail, door de intensiteit van de verbijzonderde gegevens, de menselijke situatie van deze tijd, deze crisis in het mens-zijn blootlegt, zó blootlegt dat men de zenuwen ziet trillen.” Als ik zoiets lees, dan gaan mijn zenuwen dus trillen en moet ik me verzetten tegen de neiging het boek dat ná die inleiding komt niét meer te lezen. Al goed dat ik een sterk karakter heb dus.
Zoals Leni Gruyten, het onderwerp van dat boek, maar dan zonder belangrijk genoeg te zijn om er een boek aan te wijden. Alhoewel, Böll (of z’n alter ego “schr.”) had z’n onderzoek naar Leni kunnen afronden na één paragraaf: “De vrouw die draagster is van de handeling in het eerste gedeelte is achtenveertig jaar, een Duitse; ze is 1,71 m lang, weegt 68,8 kg (in negligé) en ligt dus maar ca. 300-400 gram onder het ideale gewicht; ze heeft ogen die wisselen van donkerblauw naar zwart, ietwat grijsgeworden, heel dik, blond, loshangend haar; glad als een helm omgeeft het haar hoofd. De vrouw heet Leni Pfeiffer, ze is een meisje Gruyten van zichzelf; tweeëndertig jaar lang is ze, uiteraard met enige onderbrekingen, onderhevig geweest aan dat merkwaardig proces dat het arbeidsproces wordt genoemd: vijf jaar lang als ongeschoolde hulpkracht op het kantoor van haar vader, zevenentwintig jaar als ongeschoold arbeidster op een kwekerij. Doordat ze een aanzienlijk vermogen in onroerend goed, een voor onderverhuur geschikt, solide huis in het nieuwe stadsgedeelte dat vandaag de dag gemakkelijk vierhonderdduizend mark zou opbrengen, onder inflatoire omstandigheden lichtvaardig van de hand heeft gedaan, beschikt ze over nauwelijks voldoende middelen van bestaan sedert ze zonder enige reden en zonder daarvoor ziek of oud genoeg te zijn haar werk heeft opgegeven. Aangezien ze in 1941 eens drie dagen lang getrouwd is geweest met een beroeps-onderofficier van de Duitse weermacht, geniet ze een oorlogsweduwenrente; aanvulling hiervan door een sociale uitkering laat nog op zich wachten. We kunnen gerust zeggen dat het Leni momenteel – niet alleen in financieel opzicht – tamelijk beroerd gaat, vooral sedert haar geliefde zoon in de gevangenis zit.”
Dat Böll het niét bij die paragraaf gelaten heeft, maar vervolgens 350 bladzijden lang elk detail, elk stukje achtergrond, elk beetje gebrek aan kennis heeft ingevuld, is natuurlijk de hele essentie. Dat Böll dat, zoals gezegd, klinisch lijkt te doen, moge onder andere blijken uit zinnen als de volgende: “(…) volgens betrouwbare getuigenissen (getuige: Marja van Doorn) zit ze urenlang in haar huis te huilen, haar bindweefselzakjes en haar traanklierbuizen zijn volop in werking”. Op die tranen gaat schrijver later overigens nog door. Een aantal paragrafen over een hele rij emoties, vervolgens afgekort tot één letter en ook zo verder gebruikt in het boek, worden daar voorafgegaan door: “Aangezien schr. niet in staat is en zichzelf ongeschikt acht om te mediteren over tranen, kan men zich over het ontstaan van tranen, het chemisch en fysisch tot stand komen, het beste informeren in een naslagwerk dat men bij de hand heeft (...)”
Dat het verhaal Duits is en dat Böll geen moeilijkheden schuwt moge dan weer blijken uit, bijvoorbeeld, dit: “De buitenwereld zou Leni het liefst helemaal terzijde willen schuiven en zich van haar ontdoen; er wordt haar zelfs achternageroepen: ‘duvel op’, of ‘weg met jou’, en het is bewezen dat men er af en toe naar verlangt haar te vergassen, het verlangen daarnaar staat vast, of de mogelijkheid daartoe zou bestaan is schr. onbekend; hij kan er alleen nog maar aan toevoegen dat de wens heftig wordt geuit.” Of: “De stadswijk is ten gevolge van niet nader te onderzoeken toevalligheden van bommen verschoond gebleven, in ieder geval tamelijk verschoond; er werd maar 35 % verwoest, het lot was de buurt dus gunstig.” Of: “A.’s haar was objectief gezien – om zo te zeggen in kappersogen – verdomd mooi: dik, donker, met een natuurlijke golf. Dat het golfde gaf aanleiding tot talrijke speculaties, omdat het Pfeifferhaar – zoals bij Leni! – glad en strak was etc. etc. We kunnen als objectief vaststaand aannemen dat er vanaf de eerste dag van zijn geboorte te veel drukte werd gemaakt om deze Alois. Zoals precies overeenkwam met de Pfeifferse praktijken werd uit de nood snel een deugd gemaakt en ging hij door voor ‘onze zigeuner’, zulks alleen tot het jaar 1933, van toen af heette hij ‘klassiek westers-mediterraan’; schr. hecht waarde aan de constatering dat A. in geen geval een Keltisch type was, deze verkeerde duiding ligt voor de hand aangezien donker haar en lichte ogen bij de Kelten dikwijls voorkomen; A. miste gewoon – zoals nog zal blijken – de Keltische sensibiliteit en fantasie; wil men hem bepaald rassenkundig indelen dan verdient hij alleen de kwalificatie: mislukte Germaan.” Of, ten slotte: “Wat is dat voor een man, vraagt de steeds ongeduldiger wordende lezer zich beslist af, wat is dat voor een man die om zo te zeggen kuis leeft, aan oorlogsvoorbereidingen en aan de uitgebroken oorlog verdient, wiens omzet (volgens Hoyser) van ongeveer een miljoen per jaar in 1935 is gestegen tot een miljoen per maand in 1943 en die in 1939, als zijn omzet in ieder geval een miljoen per kwartaal moet hebben bedragen, alles in het werk stelt om te proberen zijn zoon te onttrekken aan die geschiedenis waaraan hij zelf rijk wordt?”
Dat het wel degelijk om een groepsportret gaat en niet alléén om de dame, moge ten slotte blijken uit het feit dat schrijver z’n getuigen à charge en à décharge bijna even goed beschrijft als de dame. Dat elk van die mensen op een of andere manier getuige is … getuigt immers van het feit dat hun leven beïnvloed is door de dame of haar leven door hen of beide door dat van de ander. Zo’n beetje zoals wijzelf ook beïnvloed worden door wat we lezen. En zoals wat we lezen beïnvloed wordt door onszelf. Zelfs onbewust, zo lijkt het af en toe, want eigenaardig genoeg bestaan er verbanden tussen boeken waar je die bij aankoop nooit zou vermoed hebben. Ik moest bijvoorbeeld héél sterk denken aan Amélie Nothombs De hongerheldin toen ik volgende passage las: “Leni was beslist in staat tot leren, ze had zelfs honger of dorst naar leren, en alle betrokkenen deden hun best haar honger resp. dorst te stillen. De geboden spijzen en dranken echter kwamen niet overeen met haar intelligentie, niet met haar aanleg, niet met haar opnamevermogen. In de meeste, we kunnen bijna zeggen in alle gevallen, ontbrak aan de aangeboden leerstof die zinnelijke dimensie zonder welke Leni niet in staat was iets te begrijpen. Schrijven bijv. gaf haar nooit de minste moeilijkheden, hoewel bij dit in hoge mate abstracte proces het tegendeel verwacht had kunnen worden, maar schrijven was voor Leni verbonden met optische, met tast- en zelfs met reukwaarnemingen (men denke aan de geuren van verschillende inkten, potloden, papiersoorten), en zo bracht ze het zelfs tot geslaagde gecompliceerde schrijfoefeningen en tot grammaticale finesse (…)”. Of aan Hondehart van Michail Boelgakov (en Dokter Zjivago van Boris Pasternak) bij volgende passage: “Intussen, terwijl Pelzer zijn rozen-zorgen had, liep Leni gevaar slachtoffer te worden van huisvestingsmaatregelen: de autoriteiten achtten de bezetting van een zevenkamerwoning-met-keuken-en-bad door in totaal zeven personen (meneer Hoyser sr., mevrouw Hoyser sr., Lotte met Kurt en Werner, Leni, Marja van Doorn) te gering.”
Nu, ik ben geen onmens (als u het boek ooit gelezen heeft of in de toekomst gelezen zult hebben – voor de duidelijkheid, ik heb me niét op de vooravond van Der Untergang gedistantieerd van wat dan ook - zal u weten waarnaar ik met die uitspraak verwijs), dus ga ik deze bespreking ook niet veel langer dan dit laten duren. Ik zou u nog kunnen wijzen op zéér sarcastische tussenkomsten van schrijver (“hier [is] een korte geografische schets op zijn plaats; het enkele malen genoemde Duitse Rijk was half maart ‘45 nog ongeveer 800-900 kilometer breed en niet erg veel langer”, bijvoorbeeld); op werkelijk gevoelige scènes zoals diegene die zich afspeelt in die bunker tijdens het bombardement van 2 maart 1945 tussen twee vrouwen en twee, waarschijnlijke, deserteurs; over de Persil-papiertjes (een gegeven waarbij ik moest terugdenken aan de ouderwetse, allicht gereconstrueerde Persil-reclamezuil die ik een aantal jaren terug in Duitsland zag); over ‘68ers (die klaarblijkelijk niet hetzelfde zijn als mei-’68ers) en de communistische propaganda van net na de Tweede Wereldoorlog; over joodse nonnen en hun kap over de haag gooiende nonnen; over happy endings (“massaal”, zoals schrijver schrijft) en minder happy endings; over psg. (prestatiestijging) en pwg. (prestatieweigering); en over nog zoveel dingen meer die ik verder had aangeduid in het boek.
Maar eigenlijk zou dat maar één doel dienen: u ertoe aanzetten dat boek te lezen. Dat moet u dan ook gewoon doen. Groepsfoto met dame is – en laat dat gezegd zijn van iemand die nog zóveel te lezen heeft dat ie het nooit meer allemaal zal gedaan krijgen – een must read. Punt.
Kenners van het oeuvre van Böll zullen bij het lezen van de titels Biljarten om half tien, Groepsfoto met dame, en Meningen van een clown, misschien denken aan een omnibus uitgegeven door De Boekerij (Amsterdam) in een onbekend jaar en ze hebben daarin gelijk: ik heb eigenlijk maar één boek van Böll in mijn bibliotheek zitten, zijnde die in een onbekend jaar uitgegeven omnibus. Maar de verschillende verhalen daarin verdienen – en daarover is mijn mening na het lezen van het tweede dus zeker niet veranderd – elk een boekbespreking, vandaar.
En de dame uit Groepsfoto met dame verdiende dus een boek. Daarin speelt ze uiteraard de hoofdrol, maar speelt ze nauwelijks een rol. Ze is passief aanwezig, onderwerp van gesprek. Ze presteert niet, wil dat ook niet, en zelfs als ze de kans krijgt actief aanwezig te zijn, omdat de auteur haar die kans biedt, grijpt ze die niet. “Wie is eigenlijk Leni Pfeiffer, geboren Gruyten, de dame op de groepsfoto?”, vraagt de schrijver van het omslag zich af. “Deze vraag wordt beantwoord, niet doordat de 48-jarige, gevoelige en goedwillende Leni zelf naar voren treedt, maar doordat er over haar wordt gepraat, opgerakeld en geroddeld. Zo’n vijftig getuigen worden aan het woord gelaten.” En via die getuigen “trekt Heinrich Böll van leer tegen alles wat hij verkeerd acht in de maatschappij en legt hij de crisis in het mens-zijn bloot.” Mocht dat laatste u afschrikken, mocht u vrezen hier met een belerende, vingerwijzende, vingers in gapende wonden draaiende auteur te maken te krijgen, vrees dan niet langer: dat is niet het geval. Böll is eerlijk gezegd mild: mild voor pennelikkers, mild voor huisjesmelkers, mild voor partijcreaturen, mild voor rokkenjagers, mild voor mannenverslindsters, mild voor aanpakkers, mild voor mensen die zich drukken, mild voor ketters, mild voor nonnen, en mild voor zichzelf.
Voor zichzelf? Inderdaad, of toch minstens voor z’n alter ego, want Böll treedt als “schrijver” (schr.) veelvuldig op in z’n eigen verhaal. Hij “verhoort” de getuigen, hij reist van hot naar her, hij komt er af en toe – letterlijk – niet zonder kleerscheuren van af, hij is de samensteller van wat een klinisch verslag zou kúnnen zijn, maar dat niet geworden is. Hij is de agerende figuur, zelfs al bestaat dat ageren alleen maar in het luisteren naar en uithoren van anderen en brengt hij ook een, min of meer, afstandelijk verslag van zijn ander handelen als hij daartoe overgaat. Ik neem aan dat dat dat Böll niet alleen “post-war” maar ook “postmodern” maakt, maar dat zal me eerlijk gezegd worst wezen. De stijl werkt minstens voor Groepsfoto met dame; ik kan me er niet over uitspreken of hij voor nóg een boek misschien ook zou werken, eventueel op de zenuwen.
Over dat laatste gesproken: sla, mocht u ze in uw versie vinden, de inleiding van C.J.E. Dinaux, Een en ander over Leni en H.B. over, want die werkt wel degelijk op de zenuwen. Dinaux schreef kennelijk zelf gedichten en proza, “maar daarvan werd vrijwel niets gepubliceerd”. Terecht ook als het breedvoerige geleuter uit deze inleiding enige overeenkomst vertoont met de rest van zijn werk. Een zin als deze moge ter illustratie volstaan: “En hij is het des te meer en in het grootste van zijn schrijverschap doordat hij zijn thema krachtens de vormgeving ervan menselijk veralgemeende en zodoende een roman schreef die ten aanzien van plaats en tijd, van milieu en gebeurtenis, nu wel gesitueerd is in een tijdvak dat in zijn historische signatuur specifiek lijkt voor Duitsland tijdens enkele decenniën voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog, maar – hoe paradoxaal dat ook schijnt – juist dóór het penetrante detail, door de intensiteit van de verbijzonderde gegevens, de menselijke situatie van deze tijd, deze crisis in het mens-zijn blootlegt, zó blootlegt dat men de zenuwen ziet trillen.” Als ik zoiets lees, dan gaan mijn zenuwen dus trillen en moet ik me verzetten tegen de neiging het boek dat ná die inleiding komt niét meer te lezen. Al goed dat ik een sterk karakter heb dus.
Zoals Leni Gruyten, het onderwerp van dat boek, maar dan zonder belangrijk genoeg te zijn om er een boek aan te wijden. Alhoewel, Böll (of z’n alter ego “schr.”) had z’n onderzoek naar Leni kunnen afronden na één paragraaf: “De vrouw die draagster is van de handeling in het eerste gedeelte is achtenveertig jaar, een Duitse; ze is 1,71 m lang, weegt 68,8 kg (in negligé) en ligt dus maar ca. 300-400 gram onder het ideale gewicht; ze heeft ogen die wisselen van donkerblauw naar zwart, ietwat grijsgeworden, heel dik, blond, loshangend haar; glad als een helm omgeeft het haar hoofd. De vrouw heet Leni Pfeiffer, ze is een meisje Gruyten van zichzelf; tweeëndertig jaar lang is ze, uiteraard met enige onderbrekingen, onderhevig geweest aan dat merkwaardig proces dat het arbeidsproces wordt genoemd: vijf jaar lang als ongeschoolde hulpkracht op het kantoor van haar vader, zevenentwintig jaar als ongeschoold arbeidster op een kwekerij. Doordat ze een aanzienlijk vermogen in onroerend goed, een voor onderverhuur geschikt, solide huis in het nieuwe stadsgedeelte dat vandaag de dag gemakkelijk vierhonderdduizend mark zou opbrengen, onder inflatoire omstandigheden lichtvaardig van de hand heeft gedaan, beschikt ze over nauwelijks voldoende middelen van bestaan sedert ze zonder enige reden en zonder daarvoor ziek of oud genoeg te zijn haar werk heeft opgegeven. Aangezien ze in 1941 eens drie dagen lang getrouwd is geweest met een beroeps-onderofficier van de Duitse weermacht, geniet ze een oorlogsweduwenrente; aanvulling hiervan door een sociale uitkering laat nog op zich wachten. We kunnen gerust zeggen dat het Leni momenteel – niet alleen in financieel opzicht – tamelijk beroerd gaat, vooral sedert haar geliefde zoon in de gevangenis zit.”
Dat Böll het niét bij die paragraaf gelaten heeft, maar vervolgens 350 bladzijden lang elk detail, elk stukje achtergrond, elk beetje gebrek aan kennis heeft ingevuld, is natuurlijk de hele essentie. Dat Böll dat, zoals gezegd, klinisch lijkt te doen, moge onder andere blijken uit zinnen als de volgende: “(…) volgens betrouwbare getuigenissen (getuige: Marja van Doorn) zit ze urenlang in haar huis te huilen, haar bindweefselzakjes en haar traanklierbuizen zijn volop in werking”. Op die tranen gaat schrijver later overigens nog door. Een aantal paragrafen over een hele rij emoties, vervolgens afgekort tot één letter en ook zo verder gebruikt in het boek, worden daar voorafgegaan door: “Aangezien schr. niet in staat is en zichzelf ongeschikt acht om te mediteren over tranen, kan men zich over het ontstaan van tranen, het chemisch en fysisch tot stand komen, het beste informeren in een naslagwerk dat men bij de hand heeft (...)”
Dat het verhaal Duits is en dat Böll geen moeilijkheden schuwt moge dan weer blijken uit, bijvoorbeeld, dit: “De buitenwereld zou Leni het liefst helemaal terzijde willen schuiven en zich van haar ontdoen; er wordt haar zelfs achternageroepen: ‘duvel op’, of ‘weg met jou’, en het is bewezen dat men er af en toe naar verlangt haar te vergassen, het verlangen daarnaar staat vast, of de mogelijkheid daartoe zou bestaan is schr. onbekend; hij kan er alleen nog maar aan toevoegen dat de wens heftig wordt geuit.” Of: “De stadswijk is ten gevolge van niet nader te onderzoeken toevalligheden van bommen verschoond gebleven, in ieder geval tamelijk verschoond; er werd maar 35 % verwoest, het lot was de buurt dus gunstig.” Of: “A.’s haar was objectief gezien – om zo te zeggen in kappersogen – verdomd mooi: dik, donker, met een natuurlijke golf. Dat het golfde gaf aanleiding tot talrijke speculaties, omdat het Pfeifferhaar – zoals bij Leni! – glad en strak was etc. etc. We kunnen als objectief vaststaand aannemen dat er vanaf de eerste dag van zijn geboorte te veel drukte werd gemaakt om deze Alois. Zoals precies overeenkwam met de Pfeifferse praktijken werd uit de nood snel een deugd gemaakt en ging hij door voor ‘onze zigeuner’, zulks alleen tot het jaar 1933, van toen af heette hij ‘klassiek westers-mediterraan’; schr. hecht waarde aan de constatering dat A. in geen geval een Keltisch type was, deze verkeerde duiding ligt voor de hand aangezien donker haar en lichte ogen bij de Kelten dikwijls voorkomen; A. miste gewoon – zoals nog zal blijken – de Keltische sensibiliteit en fantasie; wil men hem bepaald rassenkundig indelen dan verdient hij alleen de kwalificatie: mislukte Germaan.” Of, ten slotte: “Wat is dat voor een man, vraagt de steeds ongeduldiger wordende lezer zich beslist af, wat is dat voor een man die om zo te zeggen kuis leeft, aan oorlogsvoorbereidingen en aan de uitgebroken oorlog verdient, wiens omzet (volgens Hoyser) van ongeveer een miljoen per jaar in 1935 is gestegen tot een miljoen per maand in 1943 en die in 1939, als zijn omzet in ieder geval een miljoen per kwartaal moet hebben bedragen, alles in het werk stelt om te proberen zijn zoon te onttrekken aan die geschiedenis waaraan hij zelf rijk wordt?”
Dat het wel degelijk om een groepsportret gaat en niet alléén om de dame, moge ten slotte blijken uit het feit dat schrijver z’n getuigen à charge en à décharge bijna even goed beschrijft als de dame. Dat elk van die mensen op een of andere manier getuige is … getuigt immers van het feit dat hun leven beïnvloed is door de dame of haar leven door hen of beide door dat van de ander. Zo’n beetje zoals wijzelf ook beïnvloed worden door wat we lezen. En zoals wat we lezen beïnvloed wordt door onszelf. Zelfs onbewust, zo lijkt het af en toe, want eigenaardig genoeg bestaan er verbanden tussen boeken waar je die bij aankoop nooit zou vermoed hebben. Ik moest bijvoorbeeld héél sterk denken aan Amélie Nothombs De hongerheldin toen ik volgende passage las: “Leni was beslist in staat tot leren, ze had zelfs honger of dorst naar leren, en alle betrokkenen deden hun best haar honger resp. dorst te stillen. De geboden spijzen en dranken echter kwamen niet overeen met haar intelligentie, niet met haar aanleg, niet met haar opnamevermogen. In de meeste, we kunnen bijna zeggen in alle gevallen, ontbrak aan de aangeboden leerstof die zinnelijke dimensie zonder welke Leni niet in staat was iets te begrijpen. Schrijven bijv. gaf haar nooit de minste moeilijkheden, hoewel bij dit in hoge mate abstracte proces het tegendeel verwacht had kunnen worden, maar schrijven was voor Leni verbonden met optische, met tast- en zelfs met reukwaarnemingen (men denke aan de geuren van verschillende inkten, potloden, papiersoorten), en zo bracht ze het zelfs tot geslaagde gecompliceerde schrijfoefeningen en tot grammaticale finesse (…)”. Of aan Hondehart van Michail Boelgakov (en Dokter Zjivago van Boris Pasternak) bij volgende passage: “Intussen, terwijl Pelzer zijn rozen-zorgen had, liep Leni gevaar slachtoffer te worden van huisvestingsmaatregelen: de autoriteiten achtten de bezetting van een zevenkamerwoning-met-keuken-en-bad door in totaal zeven personen (meneer Hoyser sr., mevrouw Hoyser sr., Lotte met Kurt en Werner, Leni, Marja van Doorn) te gering.”
Nu, ik ben geen onmens (als u het boek ooit gelezen heeft of in de toekomst gelezen zult hebben – voor de duidelijkheid, ik heb me niét op de vooravond van Der Untergang gedistantieerd van wat dan ook - zal u weten waarnaar ik met die uitspraak verwijs), dus ga ik deze bespreking ook niet veel langer dan dit laten duren. Ik zou u nog kunnen wijzen op zéér sarcastische tussenkomsten van schrijver (“hier [is] een korte geografische schets op zijn plaats; het enkele malen genoemde Duitse Rijk was half maart ‘45 nog ongeveer 800-900 kilometer breed en niet erg veel langer”, bijvoorbeeld); op werkelijk gevoelige scènes zoals diegene die zich afspeelt in die bunker tijdens het bombardement van 2 maart 1945 tussen twee vrouwen en twee, waarschijnlijke, deserteurs; over de Persil-papiertjes (een gegeven waarbij ik moest terugdenken aan de ouderwetse, allicht gereconstrueerde Persil-reclamezuil die ik een aantal jaren terug in Duitsland zag); over ‘68ers (die klaarblijkelijk niet hetzelfde zijn als mei-’68ers) en de communistische propaganda van net na de Tweede Wereldoorlog; over joodse nonnen en hun kap over de haag gooiende nonnen; over happy endings (“massaal”, zoals schrijver schrijft) en minder happy endings; over psg. (prestatiestijging) en pwg. (prestatieweigering); en over nog zoveel dingen meer die ik verder had aangeduid in het boek.
Maar eigenlijk zou dat maar één doel dienen: u ertoe aanzetten dat boek te lezen. Dat moet u dan ook gewoon doen. Groepsfoto met dame is – en laat dat gezegd zijn van iemand die nog zóveel te lezen heeft dat ie het nooit meer allemaal zal gedaan krijgen – een must read. Punt.
ali_baba_reads's review
challenging
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.0