Scan barcode
A review by ingejanse
Execution by S.J. Parris
3.0
Lieve Giordano Bruno,
Ik heb slecht nieuws. Na 6 romans en 3 novelles gaan onze wegen zich scheiden.
Dat ligt niet aan jou. Ik vind je nog steeds een fijne vent. Goed, je overleeft wel erg miraculeus elke situatie, dat gaat soms wat jeuken. Ook maak je soms wel erg impulsgedreven keuzes op momenten dat het écht niet handig is en waardoor je gebeurtenissen wat langer laat duren dan per se nodig is.
Maar dat neemt niet weg dat je je nederig opstelt, menselijk overkomt, genoeg drijfveren hebt om je interessant te houden én zelfs soms weleens wat grappigs zegt. Je kunt goed vechten en slim nadenken, ligt lekker in de markt voor de vrouwtjes en toont je wars van overdreven dogmatisme. Bovendien heb je net voldoende vaart in je doen en laten. Je geeft genoeg details om de wereld tot leven te wekken, je ondervangt vaak genoeg schijnbare plotfouten door de reden voor dubieuze keuzes expliciet te benoemen, je praat snel en makkelijk met je mede-hoofdpersonen, en er gebeurt meer dan voldoende om mij te boeien.
Ook de periode waarin je leeft zorgt ervoor dat we lang een innige band onderhouden hebben. The age of reason vs het magische en occulte! The war of the roses! Tudor vs Stuart! Katholiek vs protestant! De komst van de koffie in Europa! Gruwelijke tribunalen! Martelwerktuigen! Uitroeptekens!
Maar aan alles komt een einde, Giordano. Want terwijl jouw romanfiguur je feitelijke levensduur al lang overschreden is, ouwe ketteraar met je 'de zon is het middelpunt van dit sterrenstelsel'-onzin, is je levensvatbaarheid in mijn hoofd ook op. Ik moet denken aan pannenkoeken. De eerste? GENIAAL! De tweede? Superlekker! De derde? Kom maar door! De vierde? Nou, oké, prima. De vijfde? Goed, nog eentje dan. En de zesde? Pffff, dat was er net één te veel.
En dat ben jij in Execution, de altijd gevaarlijke zesde pannenkoek (niet te verwarren met de zevende zuster trouwens). Het is nu officieel te veel formule. Sinister complot, gruwelijke moorden, onduidelijke slechterik (m/v), parallelle queeste om verlichte wetenschap te ontplooien (ditmaal wat pover uitgewerkt, jammer), wat intriges met de vrouwtjes, een miraculeuze ontsnapping, een zeer complex einde en een opening om hierna nóg een boek te schrijven. Tadaa!
Natuurlijk komt niet alles wat je ditmaal meemaakte uit de tweedehandswinkel van S.J. Parris. Vrouwen krijgen ditmaal een steeds duidelijkere en invloedrijkere plek (en mogen zich daarnaast ook nog eens feministisch manifesteren) en in de marge vindt zowaar een homoseksuele relatie plaats (that's a first!). Goed dat je actuele maatschappijkritiek op genuanceerde wijze weet te verweven met je avonturen, zeker. Maar liever had ik toch nog wat occulte magie gehad.
Bovendien merk ik dat ik de eeuwige complexiteit zat ben. Het is als seizoen vijf van Game of Thrones (over een half millennium snap je deze opmerking, wees niet bang): op een goed moment weet ik écht niet meer wie wie is, laat staan hoe die wie'en zich verhouden tot andere wie'en, wat die wie'en willen, waarom ze dat willen, en hoezo dat niet kan of mag of lukt of plaatsvindt. Zeker richting het einde, als alles samenkomt, voelt het alsof iedereen op de brandstapel van de logica is gesmeten om er een amalgaam van te brouwen. "Zie je wel!," lijk je te willen zeggen, "alles komt alsnog bij elkaar!". Ja, true, true, maar wie weleens een zesgangenmenu in een blender heeft gegooid, weet dat het aanwezig zijn van alle ingrediënten niet per se een recept voor succes is.
Dus dat was het. Ik zal soms verliefd aan je terugdenken, want leuk was het zeker. Maar als deel 7 uitkomt, dan zal ik mezelf ferm moeten toespreken. Nee, Inge, Giordano is niet goed voor je, ga verder met je leven! Da's nooit makkelijk, maar soms wel nodig.
Dus vandaar.
Liefs!
Inge
Ik heb slecht nieuws. Na 6 romans en 3 novelles gaan onze wegen zich scheiden.
Dat ligt niet aan jou. Ik vind je nog steeds een fijne vent. Goed, je overleeft wel erg miraculeus elke situatie, dat gaat soms wat jeuken. Ook maak je soms wel erg impulsgedreven keuzes op momenten dat het écht niet handig is en waardoor je gebeurtenissen wat langer laat duren dan per se nodig is.
Maar dat neemt niet weg dat je je nederig opstelt, menselijk overkomt, genoeg drijfveren hebt om je interessant te houden én zelfs soms weleens wat grappigs zegt. Je kunt goed vechten en slim nadenken, ligt lekker in de markt voor de vrouwtjes en toont je wars van overdreven dogmatisme. Bovendien heb je net voldoende vaart in je doen en laten. Je geeft genoeg details om de wereld tot leven te wekken, je ondervangt vaak genoeg schijnbare plotfouten door de reden voor dubieuze keuzes expliciet te benoemen, je praat snel en makkelijk met je mede-hoofdpersonen, en er gebeurt meer dan voldoende om mij te boeien.
Ook de periode waarin je leeft zorgt ervoor dat we lang een innige band onderhouden hebben. The age of reason vs het magische en occulte! The war of the roses! Tudor vs Stuart! Katholiek vs protestant! De komst van de koffie in Europa! Gruwelijke tribunalen! Martelwerktuigen! Uitroeptekens!
Maar aan alles komt een einde, Giordano. Want terwijl jouw romanfiguur je feitelijke levensduur al lang overschreden is, ouwe ketteraar met je 'de zon is het middelpunt van dit sterrenstelsel'-onzin, is je levensvatbaarheid in mijn hoofd ook op. Ik moet denken aan pannenkoeken. De eerste? GENIAAL! De tweede? Superlekker! De derde? Kom maar door! De vierde? Nou, oké, prima. De vijfde? Goed, nog eentje dan. En de zesde? Pffff, dat was er net één te veel.
En dat ben jij in Execution, de altijd gevaarlijke zesde pannenkoek (niet te verwarren met de zevende zuster trouwens). Het is nu officieel te veel formule. Sinister complot, gruwelijke moorden, onduidelijke slechterik (m/v), parallelle queeste om verlichte wetenschap te ontplooien (ditmaal wat pover uitgewerkt, jammer), wat intriges met de vrouwtjes, een miraculeuze ontsnapping, een zeer complex einde en een opening om hierna nóg een boek te schrijven. Tadaa!
Natuurlijk komt niet alles wat je ditmaal meemaakte uit de tweedehandswinkel van S.J. Parris. Vrouwen krijgen ditmaal een steeds duidelijkere en invloedrijkere plek (en mogen zich daarnaast ook nog eens feministisch manifesteren) en in de marge vindt zowaar een homoseksuele relatie plaats (that's a first!). Goed dat je actuele maatschappijkritiek op genuanceerde wijze weet te verweven met je avonturen, zeker. Maar liever had ik toch nog wat occulte magie gehad.
Bovendien merk ik dat ik de eeuwige complexiteit zat ben. Het is als seizoen vijf van Game of Thrones (over een half millennium snap je deze opmerking, wees niet bang): op een goed moment weet ik écht niet meer wie wie is, laat staan hoe die wie'en zich verhouden tot andere wie'en, wat die wie'en willen, waarom ze dat willen, en hoezo dat niet kan of mag of lukt of plaatsvindt. Zeker richting het einde, als alles samenkomt, voelt het alsof iedereen op de brandstapel van de logica is gesmeten om er een amalgaam van te brouwen. "Zie je wel!," lijk je te willen zeggen, "alles komt alsnog bij elkaar!". Ja, true, true, maar wie weleens een zesgangenmenu in een blender heeft gegooid, weet dat het aanwezig zijn van alle ingrediënten niet per se een recept voor succes is.
Dus dat was het. Ik zal soms verliefd aan je terugdenken, want leuk was het zeker. Maar als deel 7 uitkomt, dan zal ik mezelf ferm moeten toespreken. Nee, Inge, Giordano is niet goed voor je, ga verder met je leven! Da's nooit makkelijk, maar soms wel nodig.
Dus vandaar.
Liefs!
Inge