Scan barcode
A review by ingejanse
Sandalwood Death by Mo Yan
3.0
Dat ik ruim een maand deed over dit boek, komt niet alleen door de dikte. De Sandelhoutstraf is gewoon redelijk vlak, dus de prikkel om lang en intensief door te lezen ontbreekt. Het gegeven deed me denken aan [b:Het rode korenveld|13589901|Het rode korenveld|Mo Yan|https://images.gr-assets.com/books/1350657053s/13589901.jpg|460549], die ik lang geleden las. Buitenlandse krachten, verzet in China, veel gruwelijkheden, plus een prettig onbegrip voor de motieven en keuzes van de Chinezen, aangezien ik de cultuur absoluut niet begrijp.
Maar waar Het Rode Korenveld (als ik het me goed herinner) groots, meeslepend én begrijpelijk was, daar is De Sandelhoutstraf vaak eerder een slechte komedie. Sun Meiniang vind ik een toffe chick die de mannen er leuk onder houdt, Sun Bing is een interessante, gepassioneerde gek, maar haar (schijnbaar zwakzinnige met paranormale gaven, en daardoor nog wel amusante) man, schoonvader (die een stuk mystieker geïntroduceerd wordt als dat hij echt is) en minnaar zijn redelijk onbegrijpelijk en/of antisympathiek in hun doen en laten.
En ja, natuurlijk gebeurt er veel leuks/interessants/fascinerends. De opstand in de Noordelijke stad (inclusief gruwelijke afloop), de bizarre opstelling van de Duitsers, de intrigerende hiërarchische verhoudingen, de opmerkelijke familierelaties: prima. Maar het voelt constant vooral als iets dat op grote afstand van mij gebeurt, alsof je te ver van een podium zit om contact te krijgen met het kunstwerk dat opgevoerd wordt.
Veel van dat onbegrip komt natuurlijk ook voort uit het niet snappen van a: de historische context (ik denk bij een boxeropstand altijd aan boze vuistkunstenaars), b: de cultuur (eten ze serieus hondenvlees?) en c: de stijlfiguren (is liedjes zingen oké in China?). Ik kan daardoor keuzes niet begrijpen en op waarde schatten, waardoor ik vaak een beetje doelloos door zit te lezen. Nu kan ik dat mezelf aanrekenen, maar zoals Mo Yan zelf al aangeeft in zijn epiloog, is dit boek niet bijster geschikt voor Westerse lezers.
Lekker Mo. Had dat eerder gezegd.
Maar waar Het Rode Korenveld (als ik het me goed herinner) groots, meeslepend én begrijpelijk was, daar is De Sandelhoutstraf vaak eerder een slechte komedie. Sun Meiniang vind ik een toffe chick die de mannen er leuk onder houdt, Sun Bing is een interessante, gepassioneerde gek, maar haar (schijnbaar zwakzinnige met paranormale gaven, en daardoor nog wel amusante) man, schoonvader (die een stuk mystieker geïntroduceerd wordt als dat hij echt is) en minnaar zijn redelijk onbegrijpelijk en/of antisympathiek in hun doen en laten.
En ja, natuurlijk gebeurt er veel leuks/interessants/fascinerends. De opstand in de Noordelijke stad (inclusief gruwelijke afloop), de bizarre opstelling van de Duitsers, de intrigerende hiërarchische verhoudingen, de opmerkelijke familierelaties: prima. Maar het voelt constant vooral als iets dat op grote afstand van mij gebeurt, alsof je te ver van een podium zit om contact te krijgen met het kunstwerk dat opgevoerd wordt.
Veel van dat onbegrip komt natuurlijk ook voort uit het niet snappen van a: de historische context (ik denk bij een boxeropstand altijd aan boze vuistkunstenaars), b: de cultuur (eten ze serieus hondenvlees?) en c: de stijlfiguren (is liedjes zingen oké in China?). Ik kan daardoor keuzes niet begrijpen en op waarde schatten, waardoor ik vaak een beetje doelloos door zit te lezen. Nu kan ik dat mezelf aanrekenen, maar zoals Mo Yan zelf al aangeeft in zijn epiloog, is dit boek niet bijster geschikt voor Westerse lezers.
Lekker Mo. Had dat eerder gezegd.