Take a photo of a barcode or cover
aminbhr 's review for:
شیاطین و فرشتگان = Angels & Demons
by Dan Brown
اولین کتابی بود که از دن براون می‌خوندم. همیشه نسبت به این بشر گارد داشتم اون هم به خاطر این بود که شنیده بودم توی کتاب‌هاش خیلی به علامت‌های گروه های سری و مخفی و اینا بها میده. خب درست فکر می‌کردم. این کتاب یک کتاب سراسر نماده که در هر جا هم نویسنده در موردشون توضیح میده. البته اینکه توضیحات ضمنی نویسنده در مورد تاریخ ایتالیا و واتیکان و کلیسا و الی آخر چقدر صحت داره از چالش‌هایی هست که ذهن منو درگیر خودش کرده و شاید یه زمانی که وقت بیشتری داشتم برم دنبالش.
از نظر معمایی کتاب بدی نیست. البته تا حدود صفحات صد، کتاب تقریبا کند پیش میره و حوادث پیوستگی ندارن ولی از اون جا به بعد هیجان چاشنی کار میشه و تقریبا پای کتاب میخکوب میشی. البته به نظرم اون اصل غافلگیری رو نتونسته خوب در بیاره چون من به شخصه از دو سوم کتاب به بعد تونستم حدس بزنم ماجراها زیر سر کیه. در هر صورت به عنوان یک اثر معمایی جنایی متوسط طبقه بندیش می‌کنم.
اما این کتاب از یک نظر دیگه بهم حس خوبی نمی‌داد. به نظرم نویسنده با قصد و غرض در مورد جبهه‌های داخل کتاب نوشته. مثلا مشکلی که واتیکان و کلیسا در قرون وسطی با گالیله و جریان علم داشت رو به مشکل علم با مذهب و ناسازگاری اون تا همین الان ربط میده و تا لحظات اخر کتاب اصرار شدید داره که این دو تا به شدت با هم در تناقضن. حتی کشف ضد ماده که مثلا نشانگر وحدت علم و مذهب هست رو در اخر کتاب از طرف یکی از واتیکانی‌ها به شدت می‌کوبه. کلا رفتار فرضی کلیسای کاتولیک با علم رو به نظرم نمی‌شه به کل مذاهب دنیا تعمیم داد.
از طرف دیگه واقعا نمیدونم چه پدرکشتگی با مسلمون‌ها داشته این نویسنده. در حالی که کتاب درگیری دانشمندان اشراقی با واتیکان رو روایت می‌کنه، قاتل اجیر شده اشراقی ها مسلمان و عرب معرفی میشه. در حالی که رفتار‌ها و اعمالش به اسلام نمی خوره ولی نویسنده به مخاطب می قبولاند که اره این داره طبق دینش پیش میره و امشب خدای خود را در آسمان زیارت می‌کنه. اینجور برداشت‌های یک طرفه نه تنها از اسلام، بلکه از هر تفکر و مذهب و مسلک دیگه‌ای به نظرم نفرت بر انگیزه. حالا اگه ادم تفکر خودش رو برای خودش نگه داره یا بگه این تفکر منه، مورد نداره اما اینکه بخواد در لفافه این مسائل رو در ناخودآگاه خواننده بذاره خیلی خیلی حرص درآره.
در مورد این نماد‌های فراماسونی و ایلومیناتی و اینکه اینا همه دنیا رو گرفتن و هممون تحت سلطه اوناییم انقدر هر روز همه جا میبینم و می‌شنوم که فکر کردن در مورد این موضوعات برام عذاب آوره و اصلا دوست ندارم به اینجور مسائل، هرچند اگه واقعی باشن، اهمیت بدم.
با این همه احتمالا این اخرین کتابی نیست که از دن براون خواهم خوند.
+ فصل های کوتاه کتاب یکی از ویژگی‌های بسیار مثبت و دوست داشتنی‌اش بود
از نظر معمایی کتاب بدی نیست. البته تا حدود صفحات صد، کتاب تقریبا کند پیش میره و حوادث پیوستگی ندارن ولی از اون جا به بعد هیجان چاشنی کار میشه و تقریبا پای کتاب میخکوب میشی. البته به نظرم اون اصل غافلگیری رو نتونسته خوب در بیاره چون من به شخصه از دو سوم کتاب به بعد تونستم حدس بزنم ماجراها زیر سر کیه. در هر صورت به عنوان یک اثر معمایی جنایی متوسط طبقه بندیش می‌کنم.
اما این کتاب از یک نظر دیگه بهم حس خوبی نمی‌داد. به نظرم نویسنده با قصد و غرض در مورد جبهه‌های داخل کتاب نوشته. مثلا مشکلی که واتیکان و کلیسا در قرون وسطی با گالیله و جریان علم داشت رو به مشکل علم با مذهب و ناسازگاری اون تا همین الان ربط میده و تا لحظات اخر کتاب اصرار شدید داره که این دو تا به شدت با هم در تناقضن. حتی کشف ضد ماده که مثلا نشانگر وحدت علم و مذهب هست رو در اخر کتاب از طرف یکی از واتیکانی‌ها به شدت می‌کوبه. کلا رفتار فرضی کلیسای کاتولیک با علم رو به نظرم نمی‌شه به کل مذاهب دنیا تعمیم داد.
از طرف دیگه واقعا نمیدونم چه پدرکشتگی با مسلمون‌ها داشته این نویسنده. در حالی که کتاب درگیری دانشمندان اشراقی با واتیکان رو روایت می‌کنه، قاتل اجیر شده اشراقی ها مسلمان و عرب معرفی میشه. در حالی که رفتار‌ها و اعمالش به اسلام نمی خوره ولی نویسنده به مخاطب می قبولاند که اره این داره طبق دینش پیش میره و امشب خدای خود را در آسمان زیارت می‌کنه. اینجور برداشت‌های یک طرفه نه تنها از اسلام، بلکه از هر تفکر و مذهب و مسلک دیگه‌ای به نظرم نفرت بر انگیزه. حالا اگه ادم تفکر خودش رو برای خودش نگه داره یا بگه این تفکر منه، مورد نداره اما اینکه بخواد در لفافه این مسائل رو در ناخودآگاه خواننده بذاره خیلی خیلی حرص درآره.
در مورد این نماد‌های فراماسونی و ایلومیناتی و اینکه اینا همه دنیا رو گرفتن و هممون تحت سلطه اوناییم انقدر هر روز همه جا میبینم و می‌شنوم که فکر کردن در مورد این موضوعات برام عذاب آوره و اصلا دوست ندارم به اینجور مسائل، هرچند اگه واقعی باشن، اهمیت بدم.
با این همه احتمالا این اخرین کتابی نیست که از دن براون خواهم خوند.
+ فصل های کوتاه کتاب یکی از ویژگی‌های بسیار مثبت و دوست داشتنی‌اش بود