Scan barcode
A review by vertellerpaul
Leerling Tovenaar Vader & Zoon by Thomas Olde Heuvelt
3.0
Eerder las ik Phantasamnesia van dezelfde schrijver, een boek dat geplaagd werd door heel vreemde zinswendingen en een ernstig gebrek aan eindredactie: veel te veel taal-, stijl- en typefouten. Bovendien was het een erg traag boek waarin van alles gebeurde zonder dat het zin of functie had in het verhaal.
Dit boek is heel wat beter: in taal en stijl is Olde Heuvelt een stuk volwassener geworden en het verhaal is samenhangender en veel leesbaarder. Laten we eerst vaststellen dat de aanduiding "fantasy" én de fantasy-achtige titel zeer misleidend zijn. Dit is eerder magisch-realisme dan klassieke fantasy. Het boek speelt zich af in een zeer recent verleden, maar magie en bovennatuurlijke wezens spelen een grote rol. Gezien enkele zeer gruwelijke scenes zou het boek ook onder de noemer "horror" kunnen vallen. Ook het thema: leven, dood en onsterfelijkheid past in het genre van magisch-realistische horror. Verwacht dus geen boek over rondhupsende elfen en baardige dwergen.
Zo lang ik het verhaal nog kon volgen (tot en met "deel vijf") vond ik het een spannend, nieuwsgierigmakend boek vol verrassingen (en verassingen, vergeef me de woordspeling). Veel ellende, in bloederig detail beschreven ziekte en dood, maar allemaal in een duizelingwekkende maalstroom van een verhaal. Het geniale gegeven dat Don Fuego verspreid was geraakt over heel veel lichamen in Amerika was een geniale vondst, bijna John-Irvingachtig in morbiditeit. Heel jammer dat dát niet verder werd uitgewerkt.
Toen raakte ik in "deel zes" (op ruim driekwart van het boek) de draad kwijt. Er was daar een of andere revelatie, een onthulling over de wensen die Travis beter niet had kunnen doen, het feit dat Don Fuego in hem zijn zoon had gezien, de rol van Luke en Sharon, de anorgs en hoe Travis uiteindelijk precies het verkeerde bleek te hebben gedaan. Deze onthulling had voor mij geen enkele logica (net als, overigens, de onthullingen aan het einde van Phantasamnesia). Voeg daarbij dat er de nodige visioenen worden beschreven en het op het eind niet meer duidelijk is wat nu droom en werkelijkheid is. Wat is de rol van de schelp, die in de opmaak van het boek zo'n grote rol speelt? En van de Tijuana Sloughs? Wat staat symbool voor wat?
Ik wilde het boek vier sterren geven. De ene ster ging eraf door soms wat onlogische dialogen, waarin iemand iets vraagt dat hem eerder al duidelijk was en vanwege het grote aantal overbodige anglicismen. Het beperkte repertoire, met name aan metaforen en vergelijkingen ("zijn tong voelde als as", minstens vier keer), hielp niet mee.
Door het ondoorgrondelijke einde verliest het boek helaas een tweede ster.
Het was meeslepend, mysterieus en ik ga zeker van dezelfde schrijver ook Hex lezen, maar ik hoop dat ik die tot het einde toe zal kunnen volgen.
Dit boek is heel wat beter: in taal en stijl is Olde Heuvelt een stuk volwassener geworden en het verhaal is samenhangender en veel leesbaarder. Laten we eerst vaststellen dat de aanduiding "fantasy" én de fantasy-achtige titel zeer misleidend zijn. Dit is eerder magisch-realisme dan klassieke fantasy. Het boek speelt zich af in een zeer recent verleden, maar magie en bovennatuurlijke wezens spelen een grote rol. Gezien enkele zeer gruwelijke scenes zou het boek ook onder de noemer "horror" kunnen vallen. Ook het thema: leven, dood en onsterfelijkheid past in het genre van magisch-realistische horror. Verwacht dus geen boek over rondhupsende elfen en baardige dwergen.
Zo lang ik het verhaal nog kon volgen (tot en met "deel vijf") vond ik het een spannend, nieuwsgierigmakend boek vol verrassingen (en verassingen, vergeef me de woordspeling). Veel ellende, in bloederig detail beschreven ziekte en dood, maar allemaal in een duizelingwekkende maalstroom van een verhaal. Het geniale gegeven dat Don Fuego verspreid was geraakt over heel veel lichamen in Amerika was een geniale vondst, bijna John-Irvingachtig in morbiditeit. Heel jammer dat dát niet verder werd uitgewerkt.
Toen raakte ik in "deel zes" (op ruim driekwart van het boek) de draad kwijt. Er was daar een of andere revelatie, een onthulling over de wensen die Travis beter niet had kunnen doen, het feit dat Don Fuego in hem zijn zoon had gezien, de rol van Luke en Sharon, de anorgs en hoe Travis uiteindelijk precies het verkeerde bleek te hebben gedaan. Deze onthulling had voor mij geen enkele logica (net als, overigens, de onthullingen aan het einde van Phantasamnesia). Voeg daarbij dat er de nodige visioenen worden beschreven en het op het eind niet meer duidelijk is wat nu droom en werkelijkheid is. Wat is de rol van de schelp, die in de opmaak van het boek zo'n grote rol speelt? En van de Tijuana Sloughs? Wat staat symbool voor wat?
Ik wilde het boek vier sterren geven. De ene ster ging eraf door soms wat onlogische dialogen, waarin iemand iets vraagt dat hem eerder al duidelijk was en vanwege het grote aantal overbodige anglicismen. Het beperkte repertoire, met name aan metaforen en vergelijkingen ("zijn tong voelde als as", minstens vier keer), hielp niet mee.
Door het ondoorgrondelijke einde verliest het boek helaas een tweede ster.
Het was meeslepend, mysterieus en ik ga zeker van dezelfde schrijver ook Hex lezen, maar ik hoop dat ik die tot het einde toe zal kunnen volgen.