Scan barcode
jackphoenix's review against another edition
3.0
Cunningham's intellectual, stream-of-consciousness style weighs down this otherwise simple story, sometimes a boon, sometimes a hindrance.
y_rui's review
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.25
emmie_mort's review against another edition
3.0
Not my fav Cunningham, slow & meandering (like all his novels) it's a comfortable read. Nothing much happens, the words are beautiful.
hazelambers's review against another edition
reflective
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
thegrandnarrative's review
dark
emotional
mysterious
reflective
sad
tense
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
claudiaad14's review
dark
emotional
reflective
sad
medium-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
fluentinsilence's review against another edition
4.0
Dit is zo'n boek waar je van houdt of waar je echt niets mee kunt. Niet iedereen houdt van boeken waarin in feite weinig gebeurt, een boek dat werkt omdat het zo 'stil' is.
Peter Harris is getrouwd met Rebecca en woont in New York. Beide hebben een fulltime baan: Peter handelt in kunst en Rebecca is redacteur bij een tijdschrift. Een leven dat vol lijkt: vrienden, familie, liefde.
Het verhaal dat verteld wordt begint met de belofte dat Mizzy, ofwel Ethan: de jonge broer van Rebecca, een tijdje bij het paar komt wonen. Op de achterflap wordt je al verteld dat je te maken hebt met een jonge man die "niets omhanden heeft en op zoek is naar richting in zijn leven." Mizzy, van Misverstand, is jong en heeft alle vrijheid. Dat weet hij, maar veel kan hij er niet mee. Hij is een laatkomertje: zijn zussen zijn alle drie minimaal tien jaar ouder en behandelen hem dan ook als het kleine broertje. Het broertje dat nog niet zo goed voor zichzelf kan zorgen. Het broertje dat maar moet doen wat hem gezegd wordt, omdat het voor zijn eigen bestwil zou zijn. Soms kwam het bij me op dat hij daar enkel gebruik van maakte, om vervolgens medelijden op te roepen door te zeggen dat hij er last van had. Aan de andere kant voel je zelf ook hoe het hem belemmert. Maar de jongen is niet sterk genoeg om het daar met zijn zussen over te hebben. Integendeel: hij praat er met Peter over en zadelt de laatste op met de lasten. En de consequenties.
Door de aanwezigheid van Mizzy begint Peter na te denken. Over, eigenlijk, alles. Hoe echt is de kunst die hij ten toon stelt in zijn galerij? Hoe echt zijn de mensen om hem heen? In het begin van het boek merk je al hoe Peter de verplichtingen in zijn wereld verafschuwt: een feestje wordt behandeld als het doen van de boodschappen. Mevrouw A gedag zeggen, meneer B weghouden bij Rebecca en anders redden indien mogelijk. Vermoeidheid die niets te maken heeft met het slechte slapen waar hij dan ook nog eens last van heeft.
Peter zoekt het uitzicht dat hij had als jong broekie: de horizon.
Mizzy is een boeiend personage in dit boek. Hij is de spiegel die Peter nodig had, en datzelfde geldt eigenlijk ook voor Rebecca. Wat zijn verplichtingen eigenlijk en wie heeft besloten dat het verplichtingen zijn? Waarom? Wat betekenen ze voor, nouja, wie dan ook?
Bij het vallen van de avond is naar mijn gevoel niet alleen boek over een man die in een kunstwereld werkt, maar ook over het zien van mensen als kunstwerken. Op die manier analyseert Peter de mensen om zich heen in ieder geval wel. Hij zoekt in ieder mens een schoonheid. Iets wat een persoonlijkheid uniek maakt. (Ons leven is ons kunstwerk?)
Op het moment dat wij Peter echter leren kennen vindt hij zichzelf niet zo bijzonder. Hij mist op een gegeven moment verbinding en ontroering en daar wordt hij van bewust op het moment dat hij begint te twijfelen aan de kunstwerken om hem heen.
Ik houd wel van stille boeken. Van details en zinnen die verwijzen naar kunstwerken in zijn galerij. Ook de duizenden vragen die Peter heeft komen naar voren in de manier van schrijven van Michael Cunningham. De vele vraagtekens zorgen voor een kwetsbaarheid die prachtig beeld geven van Peter zijn onzekerheid. Hij is niet perfect, de aantrekkingskracht die hij voelt ten opzichte van Mizzy is verwarrend en ik vraag me nog steeds af wat het nu precies was. Waarschijnlijk was het niets anders dan de jeugd en de vrijheid. Die horizon die Mizzy nog heeft, terwijl die van Peter al volgebouwd staat met 'kunstwerken' waar hij nog steeds niet zeker van is.
Maar daar waar Peter probeert, zijn er duizenden die geen idee hebben van wat ze doen. Ze staan niet stil bij de keuzes die ze maken, of wijzen achteraf de vinger naar iemand anders. Wat daarom zo verfrissend is aan Peter is de verantwoordelijkheid die hij neemt. Voor zichzelf, want daar houdt het natuurlijk ook op: zijn leven, zijn gevoelens, zijn liefdes, zijn keuzes. En dat is te bewonderen.
Mensen zijn dom. Op een trommel slaan om een beer aan het dansen te krijgen, terwijl we de sterren zouden willen ontroeren.
Bij het vallen van de avond is een boek dat rustig voortbeweegt. Niets gebeurt zonder een reden, iedere personage heeft wel iets toe te voegen en zelfs de afwezigheid van de dochter voegt toe aan de wereld van Peter en Rebecca: want waar heeft zij voor gekozen? Waarom zo simpel en zo ver weg? Was het bewust? Is ze gelukkig?
En wat gebeurt er nu met Mizzy?
Peter Harris is getrouwd met Rebecca en woont in New York. Beide hebben een fulltime baan: Peter handelt in kunst en Rebecca is redacteur bij een tijdschrift. Een leven dat vol lijkt: vrienden, familie, liefde.
Het verhaal dat verteld wordt begint met de belofte dat Mizzy, ofwel Ethan: de jonge broer van Rebecca, een tijdje bij het paar komt wonen. Op de achterflap wordt je al verteld dat je te maken hebt met een jonge man die "niets omhanden heeft en op zoek is naar richting in zijn leven." Mizzy, van Misverstand, is jong en heeft alle vrijheid. Dat weet hij, maar veel kan hij er niet mee. Hij is een laatkomertje: zijn zussen zijn alle drie minimaal tien jaar ouder en behandelen hem dan ook als het kleine broertje. Het broertje dat nog niet zo goed voor zichzelf kan zorgen. Het broertje dat maar moet doen wat hem gezegd wordt, omdat het voor zijn eigen bestwil zou zijn. Soms kwam het bij me op dat hij daar enkel gebruik van maakte, om vervolgens medelijden op te roepen door te zeggen dat hij er last van had. Aan de andere kant voel je zelf ook hoe het hem belemmert. Maar de jongen is niet sterk genoeg om het daar met zijn zussen over te hebben. Integendeel: hij praat er met Peter over en zadelt de laatste op met de lasten. En de consequenties.
Door de aanwezigheid van Mizzy begint Peter na te denken. Over, eigenlijk, alles. Hoe echt is de kunst die hij ten toon stelt in zijn galerij? Hoe echt zijn de mensen om hem heen? In het begin van het boek merk je al hoe Peter de verplichtingen in zijn wereld verafschuwt: een feestje wordt behandeld als het doen van de boodschappen. Mevrouw A gedag zeggen, meneer B weghouden bij Rebecca en anders redden indien mogelijk. Vermoeidheid die niets te maken heeft met het slechte slapen waar hij dan ook nog eens last van heeft.
Peter zoekt het uitzicht dat hij had als jong broekie: de horizon.
Mizzy is een boeiend personage in dit boek. Hij is de spiegel die Peter nodig had, en datzelfde geldt eigenlijk ook voor Rebecca. Wat zijn verplichtingen eigenlijk en wie heeft besloten dat het verplichtingen zijn? Waarom? Wat betekenen ze voor, nouja, wie dan ook?
Bij het vallen van de avond is naar mijn gevoel niet alleen boek over een man die in een kunstwereld werkt, maar ook over het zien van mensen als kunstwerken. Op die manier analyseert Peter de mensen om zich heen in ieder geval wel. Hij zoekt in ieder mens een schoonheid. Iets wat een persoonlijkheid uniek maakt. (Ons leven is ons kunstwerk?)
Op het moment dat wij Peter echter leren kennen vindt hij zichzelf niet zo bijzonder. Hij mist op een gegeven moment verbinding en ontroering en daar wordt hij van bewust op het moment dat hij begint te twijfelen aan de kunstwerken om hem heen.
Ik houd wel van stille boeken. Van details en zinnen die verwijzen naar kunstwerken in zijn galerij. Ook de duizenden vragen die Peter heeft komen naar voren in de manier van schrijven van Michael Cunningham. De vele vraagtekens zorgen voor een kwetsbaarheid die prachtig beeld geven van Peter zijn onzekerheid. Hij is niet perfect, de aantrekkingskracht die hij voelt ten opzichte van Mizzy is verwarrend en ik vraag me nog steeds af wat het nu precies was. Waarschijnlijk was het niets anders dan de jeugd en de vrijheid. Die horizon die Mizzy nog heeft, terwijl die van Peter al volgebouwd staat met 'kunstwerken' waar hij nog steeds niet zeker van is.
Maar daar waar Peter probeert, zijn er duizenden die geen idee hebben van wat ze doen. Ze staan niet stil bij de keuzes die ze maken, of wijzen achteraf de vinger naar iemand anders. Wat daarom zo verfrissend is aan Peter is de verantwoordelijkheid die hij neemt. Voor zichzelf, want daar houdt het natuurlijk ook op: zijn leven, zijn gevoelens, zijn liefdes, zijn keuzes. En dat is te bewonderen.
Mensen zijn dom. Op een trommel slaan om een beer aan het dansen te krijgen, terwijl we de sterren zouden willen ontroeren.
Bij het vallen van de avond is een boek dat rustig voortbeweegt. Niets gebeurt zonder een reden, iedere personage heeft wel iets toe te voegen en zelfs de afwezigheid van de dochter voegt toe aan de wereld van Peter en Rebecca: want waar heeft zij voor gekozen? Waarom zo simpel en zo ver weg? Was het bewust? Is ze gelukkig?
En wat gebeurt er nu met Mizzy?
anna_papp's review
emotional
reflective
sad
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? Yes
- Diverse cast of characters? Yes
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.75