Scan barcode
lakserk's review against another edition
4.0
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να επισκεφτώ ένα βιβλίο που έχω ξαναδιαβάσει: μπορεί να έχω ξεχάσει την πλοκή σε ικανό βαθμό, να έχω ευχάριστες μνήμες από την παλαιότερη ανάγνωση και να θέλω να τις φρεσκάρω, να θέλω να δω πώς έχει ανταπεξέλθει το κείμενο στο πέρασμα του χρόνου (ή/και πώς έχω ανταπεξέλθει εγώ σε αυτό). Μπορεί να θέλω να περιηγηθώ στον κόσμο του δίχως την αγωνία και το άγχος της άγνωστης πλοκής (που υπάρχει πάντα σε κάποιο βαθμό κατά την παρθενική ανάγνωση) ή να εξετάσω το υλικό μέσω κάποιου νέου αναλυτικού/κριτικού πρίσματος που απέκτησα στο ενδιάμεσο.
Το Πώς δουλεύει η λογοτεχνία του Τζέημς Γουντ (Αντίποδες, 2023, μτφ. Κώστας Σπαθαράκης) είναι ένα σημαντικό βιβλίο γιατί παρέχει διάφορα τέτοια πρίσματα, φακούς με τους οποίους μπορεί κανείς να εμπλουτίσει την αναγνωστική εμπειρία γνώριμων αλλά και αδιάβαστων ακόμη βιβλίων. Συγκεκριμένα, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, άρχισα να λαχταράω να ξαναπιάσω τίτλους που θεωρώ σημαντικούς και να τους εξετάσω με βάση τα όσα αναφέρει ο Αμερικανός συγγραφέας. Προσοχή όμως, όπως είθισται να συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, η αναγνωστική εμπειρία μπορεί εύκολα να παραμορφωθεί από τους νέους φακούς, τουλάχιστον μέχρι αυτοί να αφομοιωθούν σε ικανό βαθμό· είναι προφανές πως όταν επικεντρώνεσαι στην παρατήρηση της δομής ενός αφηγηματικού έργου είναι πάντα πιο δύσκολη η βύθιση στον κόσμο του έργου αυτού.
Το βιβλίο ασχολείται κυρίως με τα δομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά της μυθιστορηματικής λογοτεχνίας όπως το ύφος, η οπτική γωνία (στο πρώτο μόλις κεφάλαιο, ίσως το πιο ενδιαφέρον για μένα), θεωρίες μεταφορών και παρομοιώσεων, η μορφή του διαλόγου, η ανάπτυξη της συνείδησης στους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες με το πέρασμα των αιώνων (πολύ ενδιαφέροντα τα τρία παραδείγματα: Βίβλος, Μάκβεθ, Έγκλημα και Τιμωρία). Όλα αυτά με πλήθος παραδειγμάτων από την ιστορία του μυθιστορήματος (ζουμερή η προτεινόμενη βιβλιογραφία στο τέλος), τα οποία διευκολύνουν την κατανόηση των (ενίοτε δύσκολων, μα πάντα έξυπνα αρθρωμένων) θεμάτων και κάνουν το βιβλίο ιδιαίτερα ευανάγνωστο.
Στην ευκολία της ανάγνωσης συμβάλει σε μεγάλο βαθμό και ο τρόπος που είναι δομημένο το υλικό. Πέρα από τα 11 κεφάλαια, υπάρχει περαιτέρω κατηγοριοποίηση: το κείμενο είναι χωρισμένο σε ένα πλήθος από σύντομες ενότητες (140 στο σύνολο), με την έκταση της καθεμιάς να κυμαίνεται από μία παράγραφο μέχρι 4-5 σελίδες. Αυτό ανταποκρίνεται ιδιαίτερα καλά στη μετάλλαξη που έχει επέλθει στον (δικό μου, τουλάχιστον) τρόπο ανάγνωσης στην εποχή του ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων, όπου η απόσπαση προσοχής είναι μεγαλύτερη και τείνω να καταναλώνω με μεγαλύτερη ευκολία κείμενα με μικρότερη έκταση ή έστω σαφώς διαχωρισμένα σε μικρότερες ενότητες που μπορώ ν’ ανιχνεύω με μια ματιά την αρχή και το τέλος τους (όπως επίσης και κείμενα που ασχολούνται με άλλα κείμενα/έργα, κάτι που επίσης σχετίζεται με το συγκεκριμένο βιβλίο).
Στις κάτι λιγότερο από 300 σελίδες του βιβλίου υπάρχουν διάφορα που δε με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τον τίτλο του (που θεωρητικά περιλαμβάνει ολόκληρη τη λογοτεχνία): για παράδειγμα η αποκλειστική εστίαση στο μυθιστόρημα και στη ρεαλιστική λογοτεχνία (ειδικά αν μιλάμε για ρεαλιστική/καθημερινή θεματολογία που ανέκαθεν την έβρισκα αδιάφορη) και η μη ενασχόληση με θέματα πλοκής. Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από την αξία των περιεχομένων που πετυχαίνουν κάτι πολύ σημαντικό: να σε ωθήσουν να βουτήξεις σε γνώριμη και μη λογοτεχνία.
Το Πώς δουλεύει η λογοτεχνία του Τζέημς Γουντ (Αντίποδες, 2023, μτφ. Κώστας Σπαθαράκης) είναι ένα σημαντικό βιβλίο γιατί παρέχει διάφορα τέτοια πρίσματα, φακούς με τους οποίους μπορεί κανείς να εμπλουτίσει την αναγνωστική εμπειρία γνώριμων αλλά και αδιάβαστων ακόμη βιβλίων. Συγκεκριμένα, από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο, άρχισα να λαχταράω να ξαναπιάσω τίτλους που θεωρώ σημαντικούς και να τους εξετάσω με βάση τα όσα αναφέρει ο Αμερικανός συγγραφέας. Προσοχή όμως, όπως είθισται να συμβαίνει σε παρόμοιες περιπτώσεις, η αναγνωστική εμπειρία μπορεί εύκολα να παραμορφωθεί από τους νέους φακούς, τουλάχιστον μέχρι αυτοί να αφομοιωθούν σε ικανό βαθμό· είναι προφανές πως όταν επικεντρώνεσαι στην παρατήρηση της δομής ενός αφηγηματικού έργου είναι πάντα πιο δύσκολη η βύθιση στον κόσμο του έργου αυτού.
Το βιβλίο ασχολείται κυρίως με τα δομικά και μορφολογικά χαρακτηριστικά της μυθιστορηματικής λογοτεχνίας όπως το ύφος, η οπτική γωνία (στο πρώτο μόλις κεφάλαιο, ίσως το πιο ενδιαφέρον για μένα), θεωρίες μεταφορών και παρομοιώσεων, η μορφή του διαλόγου, η ανάπτυξη της συνείδησης στους μυθιστορηματικούς χαρακτήρες με το πέρασμα των αιώνων (πολύ ενδιαφέροντα τα τρία παραδείγματα: Βίβλος, Μάκβεθ, Έγκλημα και Τιμωρία). Όλα αυτά με πλήθος παραδειγμάτων από την ιστορία του μυθιστορήματος (ζουμερή η προτεινόμενη βιβλιογραφία στο τέλος), τα οποία διευκολύνουν την κατανόηση των (ενίοτε δύσκολων, μα πάντα έξυπνα αρθρωμένων) θεμάτων και κάνουν το βιβλίο ιδιαίτερα ευανάγνωστο.
Στην ευκολία της ανάγνωσης συμβάλει σε μεγάλο βαθμό και ο τρόπος που είναι δομημένο το υλικό. Πέρα από τα 11 κεφάλαια, υπάρχει περαιτέρω κατηγοριοποίηση: το κείμενο είναι χωρισμένο σε ένα πλήθος από σύντομες ενότητες (140 στο σύνολο), με την έκταση της καθεμιάς να κυμαίνεται από μία παράγραφο μέχρι 4-5 σελίδες. Αυτό ανταποκρίνεται ιδιαίτερα καλά στη μετάλλαξη που έχει επέλθει στον (δικό μου, τουλάχιστον) τρόπο ανάγνωσης στην εποχή του ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων, όπου η απόσπαση προσοχής είναι μεγαλύτερη και τείνω να καταναλώνω με μεγαλύτερη ευκολία κείμενα με μικρότερη έκταση ή έστω σαφώς διαχωρισμένα σε μικρότερες ενότητες που μπορώ ν’ ανιχνεύω με μια ματιά την αρχή και το τέλος τους (όπως επίσης και κείμενα που ασχολούνται με άλλα κείμενα/έργα, κάτι που επίσης σχετίζεται με το συγκεκριμένο βιβλίο).
Στις κάτι λιγότερο από 300 σελίδες του βιβλίου υπάρχουν διάφορα που δε με βρήκαν απόλυτα σύμφωνο, ειδικά λαμβάνοντας υπόψη τον τίτλο του (που θεωρητικά περιλαμβάνει ολόκληρη τη λογοτεχνία): για παράδειγμα η αποκλειστική εστίαση στο μυθιστόρημα και στη ρεαλιστική λογοτεχνία (ειδικά αν μιλάμε για ρεαλιστική/καθημερινή θεματολογία που ανέκαθεν την έβρισκα αδιάφορη) και η μη ενασχόληση με θέματα πλοκής. Αυτό όμως δεν αφαιρεί κάτι από την αξία των περιεχομένων που πετυχαίνουν κάτι πολύ σημαντικό: να σε ωθήσουν να βουτήξεις σε γνώριμη και μη λογοτεχνία.
dsteenbergen's review against another edition
Stuffy, pretentious. I don't think this guy sees any value in reading a novel for enjoyment, instead its something to dissect. As an author of genre fiction, this book made me feel invalidated.
carmenx9's review against another edition
4.0
First book of 2023! Wood gives a great primer on what good authors do to be so good, failing when trying to apply his principles to real life (something he notes that the best authors ultimately never do whether intentionally or not). It's given me a great reading list of new-to-me writers to check out!
dbach's review against another edition
challenging
informative
inspiring
reflective
medium-paced
2.5
Had to read for a masters fiction course. Although insightful, the book should be marketed closer to literary criticism and Wood’s take on craft. Perhaps that is what it is and my professor is wrongfully teaching it as writing improvement.
Either way, Stephen King’s memoir and “how to write” guide says it best — no great writer can properly explain how they write and why it works.
Either way, Stephen King’s memoir and “how to write” guide says it best — no great writer can properly explain how they write and why it works.
iicarus's review against another edition
4.0
Plenty of worthwhile advice and insight, but damn you're gonna have some trouble in the middle if you're not super familiar with the classics.
tquinton's review against another edition
Nice to know there might be some method to my madness