Scan barcode
maddapat's review against another edition
4.0
Zola è uno dei pochi autori "classici" che riesce a farmi ridere quando si parla di delitti
liketheday's review against another edition
3.0
This book is all about the human beast, which is either the man who murders or the intangible thing which drives him to murder, or both, I'm not sure. But I agree with the quote in the introduction, from The Athenaeum, which says that the book should have been titled Murder. Because oh my goodness.
read more...
read more...
lovesweet's review against another edition
2.0
I know how relevant Émile Zola is to French Literature, but I can't truly comprehend his style. Probably it's because it's an adaptation of the original, but I felt as if everything was rushed and without purpose.
At least I read it in French, so I practised my reading comprehension in the end.
I may read the full book sometime in the future, or that may not happen, who knows.
At least I read it in French, so I practised my reading comprehension in the end.
I may read the full book sometime in the future, or that may not happen, who knows.
angie82's review against another edition
dark
emotional
mysterious
tense
fast-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? Yes
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? It's complicated
- Flaws of characters a main focus? Yes
5.0
katrinpkirilova's review against another edition
5.0
В крайна сметка единственият, който има смелостта да изрече на глас желанието си да убие човек, не извършва каквото и да било престъпление. Нещата, които скриваме от другите, а правим опит да скрием и от себе си, в някакъв момент ни обсебват изцяло и ни превръщат в чудовища.
Колко несигурно и недостоверно може да бъде всичко, когато истината е премъчлана, всеки опит да бъде сглобено едно събитие е несъстоятелен, ако участвалите в него изберат да запазят мълчание. В такъв случай разкритията от страна на други, вторични за това събитие лица, винаги подлежат на съмнение. Справедливостта може да възтържествува напълно тогава, когато хората са способни да приемат последствията, които неизбежно вървят с техните действия. Истината не може да бъде съчинена, тя е нещо фактологично и съществува независимо от желанията и интересите на хората. За съжаление, ако истината не бъде изговорена, едни дребни и незначителни на пръв поглед случайности, увеличени под стъклото на подходящия контекст, ще изиграят твърде важна роля за съдбата на някого.
П.П. За да не си помисли някой, че адът - това е Хавър, то войната се появява на сцената в целия си блясък, за да напомни, че зверовете, уви, са навсякъде и понякога се налага да умреш в името на зверове.
***
"Боже господи, нима правосъдието не беше последната илюзия! Нима не беше празна измама да се стремиш към справедливостта, след като истината се крие в най-затънтените гъсталаци? По-добре да бъде разумен и да подпре с рамо това устремено към разрухата общество."
Колко несигурно и недостоверно може да бъде всичко, когато истината е премъчлана, всеки опит да бъде сглобено едно събитие е несъстоятелен, ако участвалите в него изберат да запазят мълчание. В такъв случай разкритията от страна на други, вторични за това събитие лица, винаги подлежат на съмнение. Справедливостта може да възтържествува напълно тогава, когато хората са способни да приемат последствията, които неизбежно вървят с техните действия. Истината не може да бъде съчинена, тя е нещо фактологично и съществува независимо от желанията и интересите на хората. За съжаление, ако истината не бъде изговорена, едни дребни и незначителни на пръв поглед случайности, увеличени под стъклото на подходящия контекст, ще изиграят твърде важна роля за съдбата на някого.
П.П. За да не си помисли някой, че адът - това е Хавър, то войната се появява на сцената в целия си блясък, за да напомни, че зверовете, уви, са навсякъде и понякога се налага да умреш в името на зверове.
***
"Боже господи, нима правосъдието не беше последната илюзия! Нима не беше празна измама да се стремиш към справедливостта, след като истината се крие в най-затънтените гъсталаци? По-добре да бъде разумен и да подпре с рамо това устремено към разрухата общество."
annaelle's review against another edition
dark
mysterious
tense
slow-paced
- Plot- or character-driven? A mix
- Strong character development? It's complicated
- Loveable characters? It's complicated
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.0
sarahlynda's review against another edition
3.0
I'm not gonna lie, this won't be a favourite of mine. I think it might be the fact that it revolves around trains so much that the building tension is a bit (a lot in my opinion) cut off by the descriptions of the trains and everything around them. I wasn't disappointed by the end and Jacques' death though. I didn't see that coming and the end with the unstoppable train was really a surprise to me.
alicelovescherry's review against another edition
adventurous
medium-paced
- Plot- or character-driven? Plot
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
3.5
la_cantina_dei_libri_0's review against another edition
5.0
La bestia umana è il diciassettesimo libro del Ciclo dei Rougon-Macquart in cui Zola aveva come obiettivo quello di raccontare la decadenza di una famiglia generazione dopo generazione. Siamo nel periodo del romanzo naturalista, dove l’autore pone particolare attenzione alle leggi naturali che governano l’uomo che non ha nessuna possibilità di scampo dal pessimismo, dalla violenza, perché non c’è modo di andare contro alle leggi del sangue – che si trasmettono di padre in figlio, di madre in figlia.
I protagonisti che aprono questo romanzo sono Roubaud e Séverine che vivono un matrimonio infelice. Quando Séverine confessa di essere stata abusata e violentata dal suo tutore quando era poco più che un’adolescente, il marito si sente in dovere di uccidere il signor Grandmorin. Il delitto si consuma in quello che è il simbolo del progresso dell’Ottocento, ovvero il treno. Tutto sembra andare secondo i piani fino a quando il giovane macchinista Jacques Lantier accenna di aver visto qualcosa dell’accaduto.
Le indagini, però, vengono insabbiate dalle forze politiche e il caso viene archiviato, perché la vittima è un illustre volto pubblico ed essendo state portate a galla le sue violenze passate (non solo ai danni di Séverine) avrebbero portato ulteriore scandalo.
La questione sembra già chiudersi, ma tra Roubaud, Séverine e Jacques si instaura un particolare legame, perché i primi sanno di essere stati scoperti e cercano in tutti i modi di tenere a bada l’unico testimone. Inoltre, tra Séverine e Jacques si consuma un amore proibito.
Da qui la trama si snoda in una serie concatenata di azioni, causa ed effetto, dove altri numerosi personaggi si muovono in un contesto cupo, di tormento psichico, di istinto omicida/suicida e sessuale.
Si agisce per vendetta, potere, orgoglio e ossessione. Alla fine tutti in modo diverso cadranno, perché per quanto il progresso tecnologico è volto a migliorare il mondo, l’umanità rimarrà sempre brutale e assetata di negatività e atrocità. È inevitabile e non c’è scampo, perché sono aspetti che si alimentano a vicenda. Il libero arbitrio è sottomesso alla natura: è questo il destino dell’umanità.
La bestia umana altro non è che lo stesso uomo in preda a questi istinti naturali negativi, mentre il treno viene presentato come se avesse componenti umane – e si parla di antropologizzazione e scambio di caratteristiche.
Il ruolo dell’uomo è sempre quello dominante e potente, voglioso di avere sempre tutto sotto controllo e agisce slealmente pur di salvare la faccia, mentre la donna viene rilegata nella parte debole, bisognosa di essere salvata e presa in possesso al piacimento degli altri.
I dialoghi sono ridotti all’osso, perché i personaggi comunicano attraverso il linguaggio del corpo e l’espressione facciali, mentre l’ambiente ferroviario e quello circostante è descritto minuziosamente.
Questa è una lettura cruda, sanguinolenta dove la morte, la brutalità e l’ossessione tormentano i protagonisti, che sebbene vogliano resistere a tali tentazioni animali, alla natura non si comanda e saranno costretti a percorrere l’unica strada possibile, ovvero quella della sconfitta.
I protagonisti che aprono questo romanzo sono Roubaud e Séverine che vivono un matrimonio infelice. Quando Séverine confessa di essere stata abusata e violentata dal suo tutore quando era poco più che un’adolescente, il marito si sente in dovere di uccidere il signor Grandmorin. Il delitto si consuma in quello che è il simbolo del progresso dell’Ottocento, ovvero il treno. Tutto sembra andare secondo i piani fino a quando il giovane macchinista Jacques Lantier accenna di aver visto qualcosa dell’accaduto.
Le indagini, però, vengono insabbiate dalle forze politiche e il caso viene archiviato, perché la vittima è un illustre volto pubblico ed essendo state portate a galla le sue violenze passate (non solo ai danni di Séverine) avrebbero portato ulteriore scandalo.
La questione sembra già chiudersi, ma tra Roubaud, Séverine e Jacques si instaura un particolare legame, perché i primi sanno di essere stati scoperti e cercano in tutti i modi di tenere a bada l’unico testimone. Inoltre, tra Séverine e Jacques si consuma un amore proibito.
Da qui la trama si snoda in una serie concatenata di azioni, causa ed effetto, dove altri numerosi personaggi si muovono in un contesto cupo, di tormento psichico, di istinto omicida/suicida e sessuale.
Si agisce per vendetta, potere, orgoglio e ossessione. Alla fine tutti in modo diverso cadranno, perché per quanto il progresso tecnologico è volto a migliorare il mondo, l’umanità rimarrà sempre brutale e assetata di negatività e atrocità. È inevitabile e non c’è scampo, perché sono aspetti che si alimentano a vicenda. Il libero arbitrio è sottomesso alla natura: è questo il destino dell’umanità.
La bestia umana altro non è che lo stesso uomo in preda a questi istinti naturali negativi, mentre il treno viene presentato come se avesse componenti umane – e si parla di antropologizzazione e scambio di caratteristiche.
Il ruolo dell’uomo è sempre quello dominante e potente, voglioso di avere sempre tutto sotto controllo e agisce slealmente pur di salvare la faccia, mentre la donna viene rilegata nella parte debole, bisognosa di essere salvata e presa in possesso al piacimento degli altri.
I dialoghi sono ridotti all’osso, perché i personaggi comunicano attraverso il linguaggio del corpo e l’espressione facciali, mentre l’ambiente ferroviario e quello circostante è descritto minuziosamente.
Questa è una lettura cruda, sanguinolenta dove la morte, la brutalità e l’ossessione tormentano i protagonisti, che sebbene vogliano resistere a tali tentazioni animali, alla natura non si comanda e saranno costretti a percorrere l’unica strada possibile, ovvero quella della sconfitta.