Scan barcode
ziizii's review against another edition
4.0
7/50
شاید بخاطر حالات روحیم و یا شرایط پیچیده الان زندگیم باشه که از همون اولین صفحات کتاب فکرم به ”بیگانه“ میرفت و یادش می افتادم. همش سرنوشت مورسو و تصمیماتش رو با شخصیت اصلی داستان مقایسه کرده و سبک و سنگین می کردم که کدام در گرداب پوچی بیشتر فرو رفته، و یا کدام طغیانش جدی تر و تاثیرگذار تر است.
برخلاف مورسو که طغیانش تنها قتلی گذراست و در ادامه نویسنده به تاثیر این عمل بر جامعه به صورتی گسترده صحبت می کنه ؛ اینجا داستان درباره خود فرد طغیان گر و پروسه دستیابی به آزادی است. این داستان چگونگی یک طغیان توسط فردی به شدت پوچ گراست که برای رهایی صد صفحه دست و پا می زند.
« فریاد کشیدم: ” من به واسطه مرگ آزاد شدم. آزاااااااااااد! “ »
ماجرای قتل عمه خانم چیزی خیلی بیشتر از بیگانه کامو است و بورسا در همین فضای صد صفحه ای بعدی متفاوت تر و گسترده تر از دیدگاه طغیان فردی جهان پوچ گرایی رو به تصویر کشیده که جنبه های طنزآلودش طعم متفاوتی از جملات خشک و کوتاه کامو به مخاطب می چشاند. در نهایت مرکز ثقل داستان تاثیری است که طغیان بر خود فرد داره و البته لازم به ذکره که به مسائل فراتر از آن و حاشیه ای زیادی هم می پردازد. درواقع به بیان ساده تر: از کامو شروع شده و به فراتر می رود.
خواندش خالی از لطف نیست، و حتما پیشنهادش میکنم. اما رک بگم، نویسنده با فصل آخرش که بالغ بر دو صفحه پشت و روی ناقابل است زد تو ذوقم و تمام افکارم را پریشان کرد. نمی دانم هدفش از این ته سکانس سوررئال باز چه بود ؛ ولی مطابق سلیقه ام نبود.
از اینکه شخصیت مورد علاقه ام به فاصله ی یک ورق زدن از فردی پوچ گرا و طغیان گر، به بزدلی متوهم تبدیل شد ناراحتم و تا روزها از درد این سیلی غیر منتظره ناله های کشدااار خواهم کرد.
+ آقای بهمنی مترجم مورد علاقه ام هر بار با انتخاب های عجیبش شگفت زده ام کرده و هیچ وقت از این دنیای به شدت متفاوتی که اثر به اثر به خط کشیده ناامید نشده ام. و از همه مهمتر عاشق وقت هایی هستم که سراغ سبک های سنگین رفته و انتخاب های ریسکی میکند. مثل ” انتقام “ و یا همین ” #کشتن_عمه_خانم “ که با حجم کم و قیمت پایینش، تا مدتها می تواند ملکه ذهن مخاطب بوده و فکرش را درگیر کند.
#من_و_کتابام
شاید بخاطر حالات روحیم و یا شرایط پیچیده الان زندگیم باشه که از همون اولین صفحات کتاب فکرم به ”بیگانه“ میرفت و یادش می افتادم. همش سرنوشت مورسو و تصمیماتش رو با شخصیت اصلی داستان مقایسه کرده و سبک و سنگین می کردم که کدام در گرداب پوچی بیشتر فرو رفته، و یا کدام طغیانش جدی تر و تاثیرگذار تر است.
برخلاف مورسو که طغیانش تنها قتلی گذراست و در ادامه نویسنده به تاثیر این عمل بر جامعه به صورتی گسترده صحبت می کنه ؛ اینجا داستان درباره خود فرد طغیان گر و پروسه دستیابی به آزادی است. این داستان چگونگی یک طغیان توسط فردی به شدت پوچ گراست که برای رهایی صد صفحه دست و پا می زند.
« فریاد کشیدم: ” من به واسطه مرگ آزاد شدم. آزاااااااااااد! “ »
ماجرای قتل عمه خانم چیزی خیلی بیشتر از بیگانه کامو است و بورسا در همین فضای صد صفحه ای بعدی متفاوت تر و گسترده تر از دیدگاه طغیان فردی جهان پوچ گرایی رو به تصویر کشیده که جنبه های طنزآلودش طعم متفاوتی از جملات خشک و کوتاه کامو به مخاطب می چشاند. در نهایت مرکز ثقل داستان تاثیری است که طغیان بر خود فرد داره و البته لازم به ذکره که به مسائل فراتر از آن و حاشیه ای زیادی هم می پردازد. درواقع به بیان ساده تر: از کامو شروع شده و به فراتر می رود.
خواندش خالی از لطف نیست، و حتما پیشنهادش میکنم. اما رک بگم، نویسنده با فصل آخرش که بالغ بر دو صفحه پشت و روی ناقابل است زد تو ذوقم و تمام افکارم را پریشان کرد. نمی دانم هدفش از این ته سکانس سوررئال باز چه بود ؛ ولی مطابق سلیقه ام نبود.
از اینکه شخصیت مورد علاقه ام به فاصله ی یک ورق زدن از فردی پوچ گرا و طغیان گر، به بزدلی متوهم تبدیل شد ناراحتم و تا روزها از درد این سیلی غیر منتظره ناله های کشدااار خواهم کرد.
+ آقای بهمنی مترجم مورد علاقه ام هر بار با انتخاب های عجیبش شگفت زده ام کرده و هیچ وقت از این دنیای به شدت متفاوتی که اثر به اثر به خط کشیده ناامید نشده ام. و از همه مهمتر عاشق وقت هایی هستم که سراغ سبک های سنگین رفته و انتخاب های ریسکی میکند. مثل ” انتقام “ و یا همین ” #کشتن_عمه_خانم “ که با حجم کم و قیمت پایینش، تا مدتها می تواند ملکه ذهن مخاطب بوده و فکرش را درگیر کند.
#من_و_کتابام
More...