Scan barcode
dameguillotine's review against another edition
4.0
Cada persona que me dijo que este libro es la viva imagen de la desolación tenía razón.
malmalbien's review against another edition
challenging
dark
reflective
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? It's complicated
4.5
artupop's review against another edition
mysterious
tense
slow-paced
- Plot- or character-driven? Character
- Strong character development? No
- Loveable characters? No
- Diverse cast of characters? No
- Flaws of characters a main focus? Yes
4.5
La lectura ideal para el día en que terminé de luchar contra la administración intentando apuntarme a unas oposiciones. El relato de los nadie que creen ser todo en medio de la nada, de la parálisis de la que uno no sólo no sabe huir, sino que aprende que seguramente no le convenga huir.
geraldinecarlos13's review against another edition
3.0
No me había gustado mucho, pero cuando lo comentamos en clase me di cuenta de muchas más cosas, y por eso le subo la calificación.
zgriptsuroica's review against another edition
I got a quarter of the way in and just didn't care about anything happening in the book or the characters in it.
dreesreads's review against another edition
3.0
An interesting short novel, The Shipyard looks at Larsen, a man who has returned to Santa Maria, changed his name, and is now the (unpaid) manager of Petrus' struggling shipyard. Why is it struggling? WE don't know exactly, but there are but 3 employees, no running ships, broken down buildings, rusty machinery (which is being sold on the side in lieu of the 3 employees getting their salaries).
Why has "Larsen" returned? Why did he eave in disgrace? Does he think Mr Petrus will suddenly get--what, a government infusion of money? Does he hope to marry Petrus' weak-minded daughter Angelica Ines before that infusion comes?
And Galvez and Kunz, the other 2 employees (also not paid)--what do they think they will gain? How did they end up here?
There is a second book to this 2-book series, which apparently explains the happenings before this book. I think I need to get it, as I am horribly curious as to what all is being insinuated and hinted at. I expect that a better knowledge of Uruguayan/Latin American politics would explain a bit of this story--but I don't have it.
Why has "Larsen" returned? Why did he eave in disgrace? Does he think Mr Petrus will suddenly get--what, a government infusion of money? Does he hope to marry Petrus' weak-minded daughter Angelica Ines before that infusion comes?
And Galvez and Kunz, the other 2 employees (also not paid)--what do they think they will gain? How did they end up here?
There is a second book to this 2-book series, which apparently explains the happenings before this book. I think I need to get it, as I am horribly curious as to what all is being insinuated and hinted at. I expect that a better knowledge of Uruguayan/Latin American politics would explain a bit of this story--but I don't have it.
risky_oak's review against another edition
Αυτό το βιβλίο το πήρα (σχεδόν) αποκλειστικά για το ότι ο συγγραφέας είναι από την Ουρουγουάη.
Και μιας και ένας κύριος στόχος μου είναι να διαβάσω τουλάχιστον ένα συγγραφέα/μυθιστόρημα από κάθε χώρα, άρπαξα αυτό το βιβλίο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κάτι τέτοιες αυθόρμητες αγορές είναι ριψοκίνδυνες διότι δεν ξέρεις αν θα σ' αρέσει το βιβλίο.
Άλλες φορές βγαίνεις κερδισμένος, άλλες φορές (όπως αυτή) όχι και τόσο.
Το Ναυπηγείο (όχι του Σκαραμαγκά με το ματσακόνι αλλά) του Χουάν Κάρλος Ονέτι είναι ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα, με νουάρ ατμόσφαιρα οπού συνέχεια βρέχει.
Η βροχερή ατμόσφαιρα μου θύμισε κάπως το Se7en με τον Μπραντ Πιτ και τον Μόργκαν Φρίμαν.
Ένα μυθιστόρημα όπου κυριαρχεί παντού το αίσθημα του ξεπεσμού, της αποτυχίας, της παρακμής, και της ερήμωσης
Ο αυτοεξόριστος Λάρσεν επιστρέφει στη φανταστική πόλη της Ουρουγουάης Σάντα Μαρία μετά από πέντε χρόνια και αναλαμβάνει τη διεύθυνση ενός ερειπωμένου ναυπηγείου ενώ ταυτόχρονα φλερτάρει με την μισότρελη κόρη του ιδιοκτήτη.
Ένα ναυπηγείο του οποίου οι υπάλληλοι απαρτίζονται από τον Γενικό Διευθυντή τον Οικονομικό Διευθυντή και τον Διευθυντή Τεχνικού Τομέα. Δηλαδή το ναυπηγείο απαρτίζεται όλο κι όλο από 3 διευθυντές.
Κανένας υπάλληλος δε φάνηκε σ' όλη την ιστορία. Μόνο κάτι αρουραίοι στις αποθήκες.
Και ό,τι εργασίες έκανε ο Λάρσεν ήταν φαύλος κύκλος, δεν έβγαζαν πουθενά.
Ούτε κέρδη, ούτε ζημιά, καμία οικονομική κίνηση. Νέκρα.
Η ατμόσφαιρα του βιβλίου μ' άρεσε πολύ. Νουάρ, γκρίζα, με μούχρωμα, μουντή, ζοφερή, βροχερή.
Στην αρχή συγχύστηκα διότι ήταν Ιούνης και έκανε κρύο και βροχερό καιρό.
Μετά συνειδητοποίησα ότι στην Ουρουγουάη, όπως και στην Αργεντινή, στη Χιλή, σ' ένα μικρό μέρος της Βραζιλίας, στην Παραγουάη, στην Νότιο Αφρική, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία, ο χειμώνας είναι αντίθετος: Ιούνιο-Ιούλιο-Αύγουστο αντί Δεκέμβριο-Ιανουάριο-Φεβρουάριο.
Πέρα όμως από την νουάρ και υγρή ατμόσφαιρα η γραφή αλλά κυρίως οι χαρακτήρες μου φάνηκαν πιο ξεροί κι από κυπριακό χωράφι τον Ιούλη, πιο ξεροί κι απ' της γριάς το.... πιθάρι.
Δεν ένιωσα να συνδέομαι με κανένα, δεν με ένοιαξε που αποτύγχαναν σε ο,τι έκαναν, ήμουν συνεχώς αποστασιοποιημένος, και διάβαζα απλά για να φτάσω στο τέλος το όποιο ήταν πιο τελεσίδικο κι από ταφόπλακα κυπαρισσιά .
Διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ μου ΒιβλιοΑλχημείες
Και μιας και ένας κύριος στόχος μου είναι να διαβάσω τουλάχιστον ένα συγγραφέα/μυθιστόρημα από κάθε χώρα, άρπαξα αυτό το βιβλίο χωρίς δεύτερη σκέψη.
Κάτι τέτοιες αυθόρμητες αγορές είναι ριψοκίνδυνες διότι δεν ξέρεις αν θα σ' αρέσει το βιβλίο.
Άλλες φορές βγαίνεις κερδισμένος, άλλες φορές (όπως αυτή) όχι και τόσο.
Το Ναυπηγείο (όχι του Σκαραμαγκά με το ματσακόνι αλλά) του Χουάν Κάρλος Ονέτι είναι ένα υπαρξιακό μυθιστόρημα, με νουάρ ατμόσφαιρα οπού συνέχεια βρέχει.
Η βροχερή ατμόσφαιρα μου θύμισε κάπως το Se7en με τον Μπραντ Πιτ και τον Μόργκαν Φρίμαν.
Ένα μυθιστόρημα όπου κυριαρχεί παντού το αίσθημα του ξεπεσμού, της αποτυχίας, της παρακμής, και της ερήμωσης
Ο αυτοεξόριστος Λάρσεν επιστρέφει στη φανταστική πόλη της Ουρουγουάης Σάντα Μαρία μετά από πέντε χρόνια και αναλαμβάνει τη διεύθυνση ενός ερειπωμένου ναυπηγείου ενώ ταυτόχρονα φλερτάρει με την μισότρελη κόρη του ιδιοκτήτη.
Ένα ναυπηγείο του οποίου οι υπάλληλοι απαρτίζονται από τον Γενικό Διευθυντή τον Οικονομικό Διευθυντή και τον Διευθυντή Τεχνικού Τομέα. Δηλαδή το ναυπηγείο απαρτίζεται όλο κι όλο από 3 διευθυντές.
Κανένας υπάλληλος δε φάνηκε σ' όλη την ιστορία. Μόνο κάτι αρουραίοι στις αποθήκες.
Και ό,τι εργασίες έκανε ο Λάρσεν ήταν φαύλος κύκλος, δεν έβγαζαν πουθενά.
Ούτε κέρδη, ούτε ζημιά, καμία οικονομική κίνηση. Νέκρα.
Η ατμόσφαιρα του βιβλίου μ' άρεσε πολύ. Νουάρ, γκρίζα, με μούχρωμα, μουντή, ζοφερή, βροχερή.
Στην αρχή συγχύστηκα διότι ήταν Ιούνης και έκανε κρύο και βροχερό καιρό.
Μετά συνειδητοποίησα ότι στην Ουρουγουάη, όπως και στην Αργεντινή, στη Χιλή, σ' ένα μικρό μέρος της Βραζιλίας, στην Παραγουάη, στην Νότιο Αφρική, στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία, ο χειμώνας είναι αντίθετος: Ιούνιο-Ιούλιο-Αύγουστο αντί Δεκέμβριο-Ιανουάριο-Φεβρουάριο.
Πέρα όμως από την νουάρ και υγρή ατμόσφαιρα η γραφή αλλά κυρίως οι χαρακτήρες μου φάνηκαν πιο ξεροί κι από κυπριακό χωράφι τον Ιούλη, πιο ξεροί κι απ' της γριάς το.... πιθάρι.
Δεν ένιωσα να συνδέομαι με κανένα, δεν με ένοιαξε που αποτύγχαναν σε ο,τι έκαναν, ήμουν συνεχώς αποστασιοποιημένος, και διάβαζα απλά για να φτάσω στο τέλος το όποιο ήταν πιο τελεσίδικο κι από ταφόπλακα κυπαρισσιά .
Διαβάστε τη συνέχεια στο μπλογκ μου ΒιβλιοΑλχημείες
camoru82's review against another edition
5.0
El sol, apenas enrojecido ahora, estaba ya muy arriba del río. Era la hora en que se despertaba el doctor Díaz Grey y tanteaba buscando el primer cigarrillo, con los ojos cerrados para salvar lo que fuera posible de las imágenes del sueño recién muerto y fortalecer sin imposiciones lo que tuvieran de nostalgia y dulzura. Una madre, una amiga desvanecida, una sonrisa que se había inclinado sobre su almohada –o la blancura efímera de cualquier adiós- sobre la cara más suya, más pura, un poco más joven que imaginaba tener dormido.
fleurs's review
4.0
Il cantiere di Juan Carlos Onetti, scrittore uruguayo, esce nel 1961. A breve distanza di tempo prenderà piede nella letteratura sudamericana il realismo magico che segnerà gran parte della letteratura di quel continente. Il Cantiere potrebbe anticipare quella corrente letteraria.
Larsen, il protagonista, torna a Santa Maria dopo essere stato bandito dalla città cinque anni prima (la storia dell'allontanamento dalla città è raccontata ne Il Raccattacadaveri del 1964).
Intenzionato a dimostrare di essere diventato un uomo onesto, il protagonista si trasferisce a Puerto Astillero e si fa assumere da Jeremías Petrus proprietario di un cantiere navale.
Il cantiere non è altro che un edificio in rovina e Petrus un uomo pieno di debiti che vive nell'utopia di risollevarne le sorti. Larsen nutre la speranza di sposare Angelica Inés, figlia di Petrus, per entrare in possesso dell'eredità e del cantiere. In realtà non c'è niente da ereditare, Larsen proverà più volte ad avvicinarsi ad Angelica, ma la donna è pazza ed è sempre sorvegliata da una domestica. Larsen non riuscirà neanche ad entrare dentro casa di Petrus, ma fino al bersò nel giardino. Gli uomini che lavorano nel cantiere sono consapevoli che il luogo non è altro che un involucro vuoto e arrugginito dove non succede nulla da anni.
Il tempo nel romanzo scorre in un'atmosfera cupa e decadente. Persino i luoghi e le condizioni atmosferiche sono contagiati del degrado.
Il lettore capisce fin da subito che Larsen è un perdente che mette su una patetica e assurda commedia con il fine del riscatto sociale. Il protagonista è consapevole che non ci sarà un lieto fine eppure si aggrappa alla speranza di redenzione perché altrimenti ci sarebbe solo disperazione, solitudine e morte.
Il narratore, a volte onnisciente a volte nella persona del dottor Díaz Grey, é sempre cinico, pessimista, disilluso. Non vi è speranza per il futuro, la possibilità di felicità è irreale. Il senso di sconfitta e fallimento è palpabile in tutto il romanzo. La prosa è abbastanza semplice, Onetti utilizza una gran quantità di aggettivi per descrivere oggetti, luoghi e atmosfere creando frasi sinuose ed avvolgenti che danno al lettore la sensazione di entrare in luogo concreto ma attraversare un'atmosfera onirica e surreale.
Larsen, il protagonista, torna a Santa Maria dopo essere stato bandito dalla città cinque anni prima (la storia dell'allontanamento dalla città è raccontata ne Il Raccattacadaveri del 1964).
Intenzionato a dimostrare di essere diventato un uomo onesto, il protagonista si trasferisce a Puerto Astillero e si fa assumere da Jeremías Petrus proprietario di un cantiere navale.
Il cantiere non è altro che un edificio in rovina e Petrus un uomo pieno di debiti che vive nell'utopia di risollevarne le sorti. Larsen nutre la speranza di sposare Angelica Inés, figlia di Petrus, per entrare in possesso dell'eredità e del cantiere. In realtà non c'è niente da ereditare, Larsen proverà più volte ad avvicinarsi ad Angelica, ma la donna è pazza ed è sempre sorvegliata da una domestica. Larsen non riuscirà neanche ad entrare dentro casa di Petrus, ma fino al bersò nel giardino. Gli uomini che lavorano nel cantiere sono consapevoli che il luogo non è altro che un involucro vuoto e arrugginito dove non succede nulla da anni.
Il tempo nel romanzo scorre in un'atmosfera cupa e decadente. Persino i luoghi e le condizioni atmosferiche sono contagiati del degrado.
Il lettore capisce fin da subito che Larsen è un perdente che mette su una patetica e assurda commedia con il fine del riscatto sociale. Il protagonista è consapevole che non ci sarà un lieto fine eppure si aggrappa alla speranza di redenzione perché altrimenti ci sarebbe solo disperazione, solitudine e morte.
Il narratore, a volte onnisciente a volte nella persona del dottor Díaz Grey, é sempre cinico, pessimista, disilluso. Non vi è speranza per il futuro, la possibilità di felicità è irreale. Il senso di sconfitta e fallimento è palpabile in tutto il romanzo. La prosa è abbastanza semplice, Onetti utilizza una gran quantità di aggettivi per descrivere oggetti, luoghi e atmosfere creando frasi sinuose ed avvolgenti che danno al lettore la sensazione di entrare in luogo concreto ma attraversare un'atmosfera onirica e surreale.
More...