Scan barcode
graff_fuller's review against another edition
5.0
Okay, I was blown away by this book. I knew that our Founding Fathers were brilliant, but this...to me, was next level. Also, being a fan of the Hamilton Musical, I wanted to see what Alexander Hamilton actually wrote (and so prolifically). Kudos, indeed.
I believe that every American should read this book. It inspired me. It showed me that this country was crafted in love.
To create a government, then to change the government to something that actually works took a lot of brilliance...and these three men had it in spades. Alexander Hamilton, John Jay and James Madison. Wow.
I am grateful for Dakota Lopez who first sparked the interest for me to read this book...when he was reading it a year or two ago. Then I got interested in reading about the Presidents of the United States with the:
#presidentialreadathon
#presidentialreadalong
#presidentialreads
I believe that every American should read this book. It inspired me. It showed me that this country was crafted in love.
To create a government, then to change the government to something that actually works took a lot of brilliance...and these three men had it in spades. Alexander Hamilton, John Jay and James Madison. Wow.
I am grateful for Dakota Lopez who first sparked the interest for me to read this book...when he was reading it a year or two ago. Then I got interested in reading about the Presidents of the United States with the:
#presidentialreadathon
#presidentialreadalong
#presidentialreads
csnow33's review against another edition
5.0
Why didn't I have to read this in high school? (I find myself saying that about most of the literature I read in college.)
flaweddimension's review against another edition
5.0
A fascinating and bite-sized look at the reasoning behind the details of the US Constitution. I had to skip a couple of papers that pertained to current events. Madison, Jay, and Hamilton had timeless vision. This is interesting, not only to see why the Constitution was built this way, but also to see what aspects didn't age well. Sometimes the situation that Madison et al. feared just isn't an issue anymore. Then again, some is in action today.
zaphirenia's review against another edition
5.0
Propaganda at its very best and finest. Διότι όπως λέει και ο Hamilton στο πρώτο άρθρο του βιβλίου, "For in politics, as in religion, it is equally absurd to aim at making proselytes by fire and sword. Heresies in either can rarely be cured by persecution."
Το βιβλίο αποτελείται από ογδόντα πέντε κείμενα, δημοσιευμένα το 1788 σε εφημερίδες των ΗΠΑ, με σκοπό την προώθηση της επικύρωσης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών από τις Πολιτείες που απελευθερώθηκαν μετά την Αμερικανική Επανάσταση. Όλα τα κείμενα απευθύνονται "στους πολίτες της Πολιτείας της Νέας Υόρκης", αλλά στην πραγματικότητα είναι μία απάντηση σε εκείνους που επέκριναν το νέο Σύνταγμα και υποστήριζαν ότι οι Πολιτείες έπρεπε να διατηρήσουν την αυτονομία τους στο πλαίσιο της Συνομοσπονδίας των Αμερικανικών Πολιτειών (Confederation). Πρόκεται για κείμενα προπαγνδιστικού χαρακτήρα με νομικά, πολιτικά και λογικά επιχειρήματα υπέρ της νέας μορφής που επρόκειτο να λάβουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία αυτής της υπερδύναμης, είναι ένα εκπληκτικά ενδιαφέρον βιβλίο. Προφανώς η θεώρηση των συγγραφέων των άρθρων δεν είναι αντικειμενική, δεδομένου ότι έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, είναι όμως εξαιρετικά καλογραμμένα όλα και υποδειγματικά ως προς τον τρόπο ανάπτυξης της θέσης τους και τον τρόπο που... πετσοκόβουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Επίσης, δεν είναι όλα τα κείμενα το ίδιο ενδιαφέροντα. Υπάρχουν κάποια τα οποία αναπτύσσουν πολύ τεχνικά σημεία του Συντάγματος και τα οποία για κάποιον μη Αμερικανό ίσως δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον. Συνολικά, όμως, είναι πολύ διαφωτιστικό για τον τρόπο σκέψης που οδήγησε στο αμερικανικό Σύνταγμα και τις ΗΠΑ όπως τις ξέρουμε σήμερα.
Τώρα, γιατί χρειάστηκε όλη αυτή η προσπάθεια για να επικυρωθεί το Σύνταγμα; Δεν το θέλανε οι Αμερικανοί;
Στα μέσα της δεκαετίας του 1780, οι δεκατρείς Πολιτείες της Αμερικής που είχαν κερδίσει την ανεξαρτησία τους κατά την Αμερικανική Επανάσταση, βρέθηκαν σε ένα κρίσιμο σημείο της αμερικανικής ιστορίας. Η επονομαζόμενη Συνομοσπονδία (Confederation) δε λειτουργούσε. Καθόλου όμως. Χρήματα δεν υπήρχαν και όταν υπήρχαν οι Πολιτείες τα κρατούσαν για τον εαυτό τους χωρίς να στέλνουν την εισφορά τους στο στο Κοινοβούλιο της Συνομοσπονδίας (Congress), όπως είχαν υποσχεθεί. Οι Πολιτείες δεν έστελναν αντιπροσώπους στο εθνικό Κοινοβούλιο , είχαν η καθεμία το δικό της στρατό και ναυτικό και επεδίωκαν να συνάπτουν ξεχωριστές εμπορικές συμφωνίες με άλλες χώρες.
Enter Alexander Hamilton. Με θητεία στον αμερικανικό στρατό κατά την Επανάσταση και έχοντας διατελέσει επιτελάρχης του Washington για τέσσερα χρόνια, ο Hamilton πίστευε απόλυτα (όπως και ο ίδιος ο Washington) στην ύπαρξη μιας ισχυρής κεντρικής εθνικής κυβέρνησης, η οποία θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να προκόψουν επιτέλους. Το Σεπτέμβριο 1786, αντιπρόσωποι από πέντε Πολιτείες (New York, New Jersey, Pennsylvania, Delaware, Virginia) συναντήθηκαν στην Annapolis και συμφώνησαν ότι τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας (Articles of the Confederation) οπωσδήποτε δε βοηθούσαν την απελπιστική οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας και υπέγραψαν μία δήλωση την οποία συνέταξε ο Hamilton (αντιπρόσωπος της Νέας Υόρκης), με την οποία καλούσαν τους αντιπροσώπους των Πολιτειών να συναντηθούν το Μάιο 1787 στη Philadelphia και να αναθεωρήσουν τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας και να συντάξουν ένα νέο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Έτσι, το Μάιο του 1787 πραγματοποιήθηκε το συνέδριο στη Philadelphia, στόχος του οποίου στην πραγματικότητα ήταν να ενδυναμωθεί η εθνική κυβέρνηση της Συνομοσπονδίας. Παρόντες ήταν η creme de la creme προφανώς: George Washington, Benjamin Franklin, Alexander Hamilton, James Madison (από τη Virginia), John Dickinson (από το Delaware) και άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής. Γρήγορα έγινε σαφές ότι "οκ, είπαμε να κάνουμε τροποποιήσεις αλλά πραγματικά θα ήταν πολύ καλύτερα να το γράψουμε από την αρχή, έτσι δεν είναι"; Και έτσι έκαναν.
Εντελώς τυχαία, ο James Madison είχε ήδη στα σκαριά ένα έτοιμο Σύνταγμα όταν ξεκίνησε η συνεδρίαση, το οποίο οι αντιπρόσωποι πολύ γρήγορα αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ως βάση. Ο Madison, υπερβολικά μικρόσωμος για να υπηρετήσει στο στρατό και μεγάλος βιβλιοφάγος, είχε μελετήσει σε βάθος τον Montesquieu και επομένως το όλο σύστημα βασίστηκε στην πολιτική θεωρία του τελευταίου περί διάκρισης των εξουσιών (που ισχύει και σήμερα σε όλες τις σοβαρές δημοκρατίες της Δύσης). Το αμερικανικό Σύνταγμα βασίστηκε στο πασίγνωστο σύστημα των "checks and balances", με βάση το οποίο κάθε μέρος της εθνικής κυβέρνησης (η Βουλή των Αντιπροσώπων, η Γερουσία, η Εκτελεστική Εξουσία, τα Δικαστήρια) είναι ανεξάρτητο από τα άλλα αλλά ταυτόχρονα συνδέεται μαζί τους με τρόπο ώστε κανένα μέρος να μην μπορεί να αποκτήσει υπερβολική εξουσία η οποία θα βλάψει το πολίτευμα.
Όταν συμφωνήθηκε το κείμενο του Συντάγματος, ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας για την επικύρωσή του από τις Πολιτείες. Απέναντι στους υποστηρικτές και συντάκτες του, που πίστευαν ότι μόνο μια ισχυρή κεντρική εξουσία μπορεί να πάει μπροστά τις ΗΠΑ, στάθηκαν όσοι θεωρούσαν ότι οι Πολιτείες πρέπει να είναι αυτόνομες και ανεξάρτητες και να έχουν μία χαλαρή σύνδεση μεταξύ τους στο πλαίσιο της Συνομοσπονδίας. Κάτι όμως που είχε ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει οικτρά. Οι πρώτοι, που υποστήριζαν την ισχυρή ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ονομάστηκαν Federalists και έδωσαν στους αντιπάλους τους την ονομασία Anti-Federalists. Στους επιφανέστερους των πρώτων ανήκουν και ο Alexander Hamilton, ο James Madison και ο John Jay που εξέδωσαν αυτά τα άρθρα, προσπαθώντας να πείσουν το λαό των Ηνωμένων Πολιτειών (ή τουλάχιστον εκείνο το μέρος του λαού που η γνώμη του μετρούσε).
Γιατί προφανώς ένα κείμενο που συμφώνησαν να ονομάσουν "Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών" ορισμένοι πολιτικοί και διανοούμενοι δε σήμαινε απολύτως τίποτα εάν δεν δεσμεύονταν από αυτό οι ίδιες οι Πολιτείες. Όσο πρωτοποριακό και φιλελεύθερο και αν ήταν όμως το νέο Σύνταγμα, η επικύρωσή του από τα 2/3 των Πολιτειών, εννέα Πολιτείες δηλαδή, δεν ήταν απλή υπόθεση. Από την άλλη μεριά, ακόμα και εάν το Σύνταγμα επικυρωνόταν από εννέα πολιτείες, θα ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί αποτελεσματικά εάν σημαντικές Πολιτείες όπως η Βιρτζίνια ή η Μασαχουσέτη δεν προχωρούσαν στην επικύρωση. Επιπλέον, οι "Anti-Federalists" ήταν και αυτοί βετεράνοι της Επανάστασης, με μεγάλο πολιτικό βάρος και πίστευαν ότι το Σύνταγμα πρόδιδε το αληθινό πνεύμα της Επανάστασης το ίδιο έντονα που πίστευαν και οι Federalists ότι η επικύρωση αποτελούσε μονόδρομο για την πραγμάτωση του πνεύματος της ίδιας Επανάστασης. Τρία από τα σημεία που προκάλεσαν τριβή ήταν:
1) Ο αριθμός των βουλευτών. Ένα από τα βασικά ζητήματα ήταν με ποιο κριτήριο θα επιλεγόταν ο αριθμός των βουλευτών κάθε Πολιτείας του Κονγκρέσου. Το Σύνταγμα που είχε συντάξει ο Madison, ο οποίος σημειωτέον ήταν από τη Virginia, μία από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες Πολιτείες, είχε ως βάση τον πληθυσμό, κάτι που δεν ικανοποιούσε τις μικρότερες Πολιτείες που δε θα είχαν ισότιμη αντιπροσώπευση και υποστήριζαν ότι κάθε Πολιτεία έπρεπε να έχει ισότιμη ψήφο με τις υπόλοιπες. Παρότι σε πρακτικό επίπεδο το ζήτημα είναι προφανές, θεωρητικά ντύθηκε με την προβληματική εάν το αμερικανικό Κοινοβούλιο αντιπροσωπεύει τις Πολιτείες (οπότε 1 Πολιτεία = 1 ψήφος) ή του λαού (οπότε οι αντιπρόσωποι θα πρέπει να εκλέγονται αναλογικά βάσει πληθυσμού). Η λύση που υιοθετήθηκε τελικά ήταν το διπλό σύστημα που ξέρουμε σήμερα: αναλογική αντιπροσώπευση στη Βουλή Αντιπροσώπων, ισότιμη αντιπροσώπευση Πολιτειών στη Γερουσία (2 Γερουσιαστές ανά Πολιτεία). Το σύστημα ικανοποίησε τα μέλη της επιτροπής, αλλά κάπως έπρεπε να το πουλήσουν και παραέξω.
2) Ο πρόεδρος. Στην αυγή της ανεξαρτησίας τους, οι Αμερικανοί είχαν έντονη αλλεργία σε οτιδήποτε θύμιζε Αγγλία. Και τι βρωμάει Αγγλία από χιλιόμετρα; That's right, η βασιλεία. Το Σύνταγμα προέβλεπε ισχυρή εκτελεστική εξουσία. Αυτό κρίθηκε απαραίτητο προκειμένου να υπάρχει έλεγχος και ενότητα στην κυβέρνηση, αλλά δημιουργούσε και έντονη ανησυχία ότι μπορεί να δημιουργούσε πάτημα για την εγκαθίδρυση ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος, όπου ο πρόεδρος θα ισοδυναμούσε με το βασιλιά. Και ενώ εκείνη τη στιγμή αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί ο πρώτος πρόεδρος της Αμερικής ήταν δεδομένος και έχαιρε της πλήρους εμπιστοσύνης όλων, τι θα γινόταν μετά;
3) Οι σκλάβοι. Η δουλεία είχε καταργηθεί στο Βορρά, η οικονομία του Νότου όμως εξακολουθούσε να στηρίζεται σε αυτόν τον ευγενή θεσμό. Ένα από τα βασικά προβλήματα ήταν κατά πόσο οι σκλάβοι θα έπρεπε να υπολογίζονται στον πληθυσμό για την εκλογή των βουλευτών στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Οι βόρειοι προφανώς δεν ήθελαν να υπολογίζονται οι σκλάβοι, διότι σε αυτήν την περίπτωση αυξανόταν υπερβολικά ο πληθυσμός των νότιων Πολιτειών. Τα εκατέρωθεν επιχειρήματα είναι εξαιρετικά ντροπιαστικά για το ανθρώπινο είδος όπως το αντιλαμβανόναστε τον 20ό και 21ο αιώνα, αλλά τότε αποτελούσε ένα σημαντικό ζήτημα που απαιτούσε λύση. Βεβαίως οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι στο ερώτημα κατά πόσο οι σκλάβοι έπρεπε να ληφθούν υπόψη στον πληθυσμό για τον υπολογισμό της οικονομικής εισφοράς κάθε Πολιτείας στην Ένωση. Σε αυτήν την περίπτωση, οι νότιοι προτιμούσαν να μείνουν εκτός οι σκλάβοι, ενώ οι βόρειοι είχαν την αντίθετη άποψη, γιατί δεν ήθελαν να πέσει πάνω τους το οικονομικό βάρος συντήρησης της κυβέρνησης. Ο συμβιβασμός που έγινε τελικά, και τον οποίον έπρεπε να σερβίρουν οι φίλοι μας στους συμπολίτες τους, ήταν τόσο ευρηματικός όσο και επονείδιστος: οι σκλάβοι θα μετρούσαν και στις δύο περιπτώσεις, ισοδυναμώντας με 3/5 του ανθρώπου.
Υπήρχαν βέβαια και άλλα σημαντικά σημεία. Η κοινή εμπορική πολιτική, ο στρατός, η έλλειψη πρόβλεψης για τα ατομικά δικαιώματα στο κείμενο του Συντάγματος και άλλα. Οι Πολιτείες βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα κείμενο που όχι μόνο δεν αποτελούσε μια απλή "τροποποίηση" των Άρθρων της Συνομοσπονδίας, αλλά που εγκαθιστούσε μία εντελώς διαφορετική μορφή διακυβέρνησης. Το πιο γνωστό από τα άρθρα είναι το νο. 10, στο οποίο ο Madison τεκμηριώνει ότι η ενότητα που διασφαλίζει το Σύνταγμα είναι ο μόνος τρόπος διατήρησης της δημοκρατίας έναντι των φραξιονισμών και ότι η δημοκρατία (ο όρος που χρησιμοποιείται είναι "republic" και όχι "democracy", δεδομένου ότι μιλάμε για αντιπροσωπευτική και όχι άμεση δημοκρατία) διατηρείται ευκολότερα σε ένα μεγάλο κράτος. Πολύ σημαντικό επίσης είναι το νο. 51 για τη λειτουργία του συστήματος των "checks and balances".
Ο στόχος των Federalist Papers ηταν να εκπαιδευτεί ο λαός σε αυτό το νέο σύστημα, να το χωνέψουν και να κατανοήσουν την αναγκαιότητά του για την πρόοδο και την ευημερία του αμερικανικού λαού. Και παρότι μάλλον στην εποχή τους δεν διαβάστηκαν τόσο ευρέως ώστε να επηρεάσουν την επικύρωση, εκ των υστέρων αποτέλεσαν θεμελιώδες εγχειρίδιο για την ερμηνεία του Συντάγματος. Και ακόμα πιο εκ των υστέρων, ένα ιστορικής σημασίας βιβλίο.
Το βιβλίο αποτελείται από ογδόντα πέντε κείμενα, δημοσιευμένα το 1788 σε εφημερίδες των ΗΠΑ, με σκοπό την προώθηση της επικύρωσης του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών από τις Πολιτείες που απελευθερώθηκαν μετά την Αμερικανική Επανάσταση. Όλα τα κείμενα απευθύνονται "στους πολίτες της Πολιτείας της Νέας Υόρκης", αλλά στην πραγματικότητα είναι μία απάντηση σε εκείνους που επέκριναν το νέο Σύνταγμα και υποστήριζαν ότι οι Πολιτείες έπρεπε να διατηρήσουν την αυτονομία τους στο πλαίσιο της Συνομοσπονδίας των Αμερικανικών Πολιτειών (Confederation). Πρόκεται για κείμενα προπαγνδιστικού χαρακτήρα με νομικά, πολιτικά και λογικά επιχειρήματα υπέρ της νέας μορφής που επρόκειτο να λάβουν οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Για όσους ενδιαφέρονται για την ιστορία αυτής της υπερδύναμης, είναι ένα εκπληκτικά ενδιαφέρον βιβλίο. Προφανώς η θεώρηση των συγγραφέων των άρθρων δεν είναι αντικειμενική, δεδομένου ότι έχουν έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό, είναι όμως εξαιρετικά καλογραμμένα όλα και υποδειγματικά ως προς τον τρόπο ανάπτυξης της θέσης τους και τον τρόπο που... πετσοκόβουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Επίσης, δεν είναι όλα τα κείμενα το ίδιο ενδιαφέροντα. Υπάρχουν κάποια τα οποία αναπτύσσουν πολύ τεχνικά σημεία του Συντάγματος και τα οποία για κάποιον μη Αμερικανό ίσως δεν έχουν τόσο ενδιαφέρον. Συνολικά, όμως, είναι πολύ διαφωτιστικό για τον τρόπο σκέψης που οδήγησε στο αμερικανικό Σύνταγμα και τις ΗΠΑ όπως τις ξέρουμε σήμερα.
Τώρα, γιατί χρειάστηκε όλη αυτή η προσπάθεια για να επικυρωθεί το Σύνταγμα; Δεν το θέλανε οι Αμερικανοί;
Στα μέσα της δεκαετίας του 1780, οι δεκατρείς Πολιτείες της Αμερικής που είχαν κερδίσει την ανεξαρτησία τους κατά την Αμερικανική Επανάσταση, βρέθηκαν σε ένα κρίσιμο σημείο της αμερικανικής ιστορίας. Η επονομαζόμενη Συνομοσπονδία (Confederation) δε λειτουργούσε. Καθόλου όμως. Χρήματα δεν υπήρχαν και όταν υπήρχαν οι Πολιτείες τα κρατούσαν για τον εαυτό τους χωρίς να στέλνουν την εισφορά τους στο στο Κοινοβούλιο της Συνομοσπονδίας (Congress), όπως είχαν υποσχεθεί. Οι Πολιτείες δεν έστελναν αντιπροσώπους στο εθνικό Κοινοβούλιο , είχαν η καθεμία το δικό της στρατό και ναυτικό και επεδίωκαν να συνάπτουν ξεχωριστές εμπορικές συμφωνίες με άλλες χώρες.
Enter Alexander Hamilton. Με θητεία στον αμερικανικό στρατό κατά την Επανάσταση και έχοντας διατελέσει επιτελάρχης του Washington για τέσσερα χρόνια, ο Hamilton πίστευε απόλυτα (όπως και ο ίδιος ο Washington) στην ύπαρξη μιας ισχυρής κεντρικής εθνικής κυβέρνησης, η οποία θα επέτρεπε στις ΗΠΑ να προκόψουν επιτέλους. Το Σεπτέμβριο 1786, αντιπρόσωποι από πέντε Πολιτείες (New York, New Jersey, Pennsylvania, Delaware, Virginia) συναντήθηκαν στην Annapolis και συμφώνησαν ότι τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας (Articles of the Confederation) οπωσδήποτε δε βοηθούσαν την απελπιστική οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας και υπέγραψαν μία δήλωση την οποία συνέταξε ο Hamilton (αντιπρόσωπος της Νέας Υόρκης), με την οποία καλούσαν τους αντιπροσώπους των Πολιτειών να συναντηθούν το Μάιο 1787 στη Philadelphia και να αναθεωρήσουν τα Άρθρα της Συνομοσπονδίας και να συντάξουν ένα νέο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Έτσι, το Μάιο του 1787 πραγματοποιήθηκε το συνέδριο στη Philadelphia, στόχος του οποίου στην πραγματικότητα ήταν να ενδυναμωθεί η εθνική κυβέρνηση της Συνομοσπονδίας. Παρόντες ήταν η creme de la creme προφανώς: George Washington, Benjamin Franklin, Alexander Hamilton, James Madison (από τη Virginia), John Dickinson (από το Delaware) και άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής. Γρήγορα έγινε σαφές ότι "οκ, είπαμε να κάνουμε τροποποιήσεις αλλά πραγματικά θα ήταν πολύ καλύτερα να το γράψουμε από την αρχή, έτσι δεν είναι"; Και έτσι έκαναν.
Εντελώς τυχαία, ο James Madison είχε ήδη στα σκαριά ένα έτοιμο Σύνταγμα όταν ξεκίνησε η συνεδρίαση, το οποίο οι αντιπρόσωποι πολύ γρήγορα αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν ως βάση. Ο Madison, υπερβολικά μικρόσωμος για να υπηρετήσει στο στρατό και μεγάλος βιβλιοφάγος, είχε μελετήσει σε βάθος τον Montesquieu και επομένως το όλο σύστημα βασίστηκε στην πολιτική θεωρία του τελευταίου περί διάκρισης των εξουσιών (που ισχύει και σήμερα σε όλες τις σοβαρές δημοκρατίες της Δύσης). Το αμερικανικό Σύνταγμα βασίστηκε στο πασίγνωστο σύστημα των "checks and balances", με βάση το οποίο κάθε μέρος της εθνικής κυβέρνησης (η Βουλή των Αντιπροσώπων, η Γερουσία, η Εκτελεστική Εξουσία, τα Δικαστήρια) είναι ανεξάρτητο από τα άλλα αλλά ταυτόχρονα συνδέεται μαζί τους με τρόπο ώστε κανένα μέρος να μην μπορεί να αποκτήσει υπερβολική εξουσία η οποία θα βλάψει το πολίτευμα.
Όταν συμφωνήθηκε το κείμενο του Συντάγματος, ξεκίνησε ένας μεγάλος αγώνας για την επικύρωσή του από τις Πολιτείες. Απέναντι στους υποστηρικτές και συντάκτες του, που πίστευαν ότι μόνο μια ισχυρή κεντρική εξουσία μπορεί να πάει μπροστά τις ΗΠΑ, στάθηκαν όσοι θεωρούσαν ότι οι Πολιτείες πρέπει να είναι αυτόνομες και ανεξάρτητες και να έχουν μία χαλαρή σύνδεση μεταξύ τους στο πλαίσιο της Συνομοσπονδίας. Κάτι όμως που είχε ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει οικτρά. Οι πρώτοι, που υποστήριζαν την ισχυρή ομοσπονδιακή κυβέρνηση, ονομάστηκαν Federalists και έδωσαν στους αντιπάλους τους την ονομασία Anti-Federalists. Στους επιφανέστερους των πρώτων ανήκουν και ο Alexander Hamilton, ο James Madison και ο John Jay που εξέδωσαν αυτά τα άρθρα, προσπαθώντας να πείσουν το λαό των Ηνωμένων Πολιτειών (ή τουλάχιστον εκείνο το μέρος του λαού που η γνώμη του μετρούσε).
Γιατί προφανώς ένα κείμενο που συμφώνησαν να ονομάσουν "Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών" ορισμένοι πολιτικοί και διανοούμενοι δε σήμαινε απολύτως τίποτα εάν δεν δεσμεύονταν από αυτό οι ίδιες οι Πολιτείες. Όσο πρωτοποριακό και φιλελεύθερο και αν ήταν όμως το νέο Σύνταγμα, η επικύρωσή του από τα 2/3 των Πολιτειών, εννέα Πολιτείες δηλαδή, δεν ήταν απλή υπόθεση. Από την άλλη μεριά, ακόμα και εάν το Σύνταγμα επικυρωνόταν από εννέα πολιτείες, θα ήταν δύσκολο να εφαρμοστεί αποτελεσματικά εάν σημαντικές Πολιτείες όπως η Βιρτζίνια ή η Μασαχουσέτη δεν προχωρούσαν στην επικύρωση. Επιπλέον, οι "Anti-Federalists" ήταν και αυτοί βετεράνοι της Επανάστασης, με μεγάλο πολιτικό βάρος και πίστευαν ότι το Σύνταγμα πρόδιδε το αληθινό πνεύμα της Επανάστασης το ίδιο έντονα που πίστευαν και οι Federalists ότι η επικύρωση αποτελούσε μονόδρομο για την πραγμάτωση του πνεύματος της ίδιας Επανάστασης. Τρία από τα σημεία που προκάλεσαν τριβή ήταν:
1) Ο αριθμός των βουλευτών. Ένα από τα βασικά ζητήματα ήταν με ποιο κριτήριο θα επιλεγόταν ο αριθμός των βουλευτών κάθε Πολιτείας του Κονγκρέσου. Το Σύνταγμα που είχε συντάξει ο Madison, ο οποίος σημειωτέον ήταν από τη Virginia, μία από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες Πολιτείες, είχε ως βάση τον πληθυσμό, κάτι που δεν ικανοποιούσε τις μικρότερες Πολιτείες που δε θα είχαν ισότιμη αντιπροσώπευση και υποστήριζαν ότι κάθε Πολιτεία έπρεπε να έχει ισότιμη ψήφο με τις υπόλοιπες. Παρότι σε πρακτικό επίπεδο το ζήτημα είναι προφανές, θεωρητικά ντύθηκε με την προβληματική εάν το αμερικανικό Κοινοβούλιο αντιπροσωπεύει τις Πολιτείες (οπότε 1 Πολιτεία = 1 ψήφος) ή του λαού (οπότε οι αντιπρόσωποι θα πρέπει να εκλέγονται αναλογικά βάσει πληθυσμού). Η λύση που υιοθετήθηκε τελικά ήταν το διπλό σύστημα που ξέρουμε σήμερα: αναλογική αντιπροσώπευση στη Βουλή Αντιπροσώπων, ισότιμη αντιπροσώπευση Πολιτειών στη Γερουσία (2 Γερουσιαστές ανά Πολιτεία). Το σύστημα ικανοποίησε τα μέλη της επιτροπής, αλλά κάπως έπρεπε να το πουλήσουν και παραέξω.
2) Ο πρόεδρος. Στην αυγή της ανεξαρτησίας τους, οι Αμερικανοί είχαν έντονη αλλεργία σε οτιδήποτε θύμιζε Αγγλία. Και τι βρωμάει Αγγλία από χιλιόμετρα; That's right, η βασιλεία. Το Σύνταγμα προέβλεπε ισχυρή εκτελεστική εξουσία. Αυτό κρίθηκε απαραίτητο προκειμένου να υπάρχει έλεγχος και ενότητα στην κυβέρνηση, αλλά δημιουργούσε και έντονη ανησυχία ότι μπορεί να δημιουργούσε πάτημα για την εγκαθίδρυση ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος, όπου ο πρόεδρος θα ισοδυναμούσε με το βασιλιά. Και ενώ εκείνη τη στιγμή αυτό δεν ήταν πρόβλημα γιατί ο πρώτος πρόεδρος της Αμερικής ήταν δεδομένος και έχαιρε της πλήρους εμπιστοσύνης όλων, τι θα γινόταν μετά;
3) Οι σκλάβοι. Η δουλεία είχε καταργηθεί στο Βορρά, η οικονομία του Νότου όμως εξακολουθούσε να στηρίζεται σε αυτόν τον ευγενή θεσμό. Ένα από τα βασικά προβλήματα ήταν κατά πόσο οι σκλάβοι θα έπρεπε να υπολογίζονται στον πληθυσμό για την εκλογή των βουλευτών στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Οι βόρειοι προφανώς δεν ήθελαν να υπολογίζονται οι σκλάβοι, διότι σε αυτήν την περίπτωση αυξανόταν υπερβολικά ο πληθυσμός των νότιων Πολιτειών. Τα εκατέρωθεν επιχειρήματα είναι εξαιρετικά ντροπιαστικά για το ανθρώπινο είδος όπως το αντιλαμβανόναστε τον 20ό και 21ο αιώνα, αλλά τότε αποτελούσε ένα σημαντικό ζήτημα που απαιτούσε λύση. Βεβαίως οι ρόλοι ήταν αντίστροφοι στο ερώτημα κατά πόσο οι σκλάβοι έπρεπε να ληφθούν υπόψη στον πληθυσμό για τον υπολογισμό της οικονομικής εισφοράς κάθε Πολιτείας στην Ένωση. Σε αυτήν την περίπτωση, οι νότιοι προτιμούσαν να μείνουν εκτός οι σκλάβοι, ενώ οι βόρειοι είχαν την αντίθετη άποψη, γιατί δεν ήθελαν να πέσει πάνω τους το οικονομικό βάρος συντήρησης της κυβέρνησης. Ο συμβιβασμός που έγινε τελικά, και τον οποίον έπρεπε να σερβίρουν οι φίλοι μας στους συμπολίτες τους, ήταν τόσο ευρηματικός όσο και επονείδιστος: οι σκλάβοι θα μετρούσαν και στις δύο περιπτώσεις, ισοδυναμώντας με 3/5 του ανθρώπου.
Υπήρχαν βέβαια και άλλα σημαντικά σημεία. Η κοινή εμπορική πολιτική, ο στρατός, η έλλειψη πρόβλεψης για τα ατομικά δικαιώματα στο κείμενο του Συντάγματος και άλλα. Οι Πολιτείες βρέθηκαν αντιμέτωπες με ένα κείμενο που όχι μόνο δεν αποτελούσε μια απλή "τροποποίηση" των Άρθρων της Συνομοσπονδίας, αλλά που εγκαθιστούσε μία εντελώς διαφορετική μορφή διακυβέρνησης. Το πιο γνωστό από τα άρθρα είναι το νο. 10, στο οποίο ο Madison τεκμηριώνει ότι η ενότητα που διασφαλίζει το Σύνταγμα είναι ο μόνος τρόπος διατήρησης της δημοκρατίας έναντι των φραξιονισμών και ότι η δημοκρατία (ο όρος που χρησιμοποιείται είναι "republic" και όχι "democracy", δεδομένου ότι μιλάμε για αντιπροσωπευτική και όχι άμεση δημοκρατία) διατηρείται ευκολότερα σε ένα μεγάλο κράτος. Πολύ σημαντικό επίσης είναι το νο. 51 για τη λειτουργία του συστήματος των "checks and balances".
Ο στόχος των Federalist Papers ηταν να εκπαιδευτεί ο λαός σε αυτό το νέο σύστημα, να το χωνέψουν και να κατανοήσουν την αναγκαιότητά του για την πρόοδο και την ευημερία του αμερικανικού λαού. Και παρότι μάλλον στην εποχή τους δεν διαβάστηκαν τόσο ευρέως ώστε να επηρεάσουν την επικύρωση, εκ των υστέρων αποτέλεσαν θεμελιώδες εγχειρίδιο για την ερμηνεία του Συντάγματος. Και ακόμα πιο εκ των υστέρων, ένα ιστορικής σημασίας βιβλίο.
skitch41's review against another edition
3.0
Don't let the 3 star rating mislead you. This is a brilliant summation of the Constitution by three of the smartest Founding Fathers: Alexander Hamilton (first Secretary of the Treasury), James Madison (Father of the Constitution and fourth President of the U.S.), and John Jay (first Chief Justice of the Supreme Court). It is such a shame that there are so few political geniuses in government today. The breadth of their knowledge, particularly Madison's, boggles the mind. Except for the fact that they took the view that the Constitution didn't need a bill of rights (that was passed after the writing of these papers), you will find no better examination of the Constitution. But that is one of the problems with "The Federalist Papers," it examines the structure of the federal government in detail (brilliantly too), but most of today's Constitutional questions revolve around the amendments to the Constitution. So, if you were looking for the Founding Fathers' ideas about the meaning behind the second amendment, you better find a different book. The other problem with the book is that while the language is not archaic (yet), it is still difficult for the average reader to grasp. If you didn't get a high verbal score on the SATs, look for the version in modern English. So really, this is a great book to read for the serious political scientist, but the average reader should look for something easier or limit themselves to Papers 10 and 51.
bibliophage's review against another edition
A timeless, imperative read and an incredible compilation of writing and persuasion.
kellyholmes's review against another edition
5.0
How many Americans can say they've read the Constitution? My guess is probably not many. And those that have only did it for school and have since forgotten much of what they learned. Personally, I remember having to memorize the Bill of Rights for a class, but that's about it.
So I bought a copy of the Constitution for myself and began reading it. It's important now more than ever that we read and understand it.
So I bought a copy of the Constitution for myself and began reading it. It's important now more than ever that we read and understand it.
mxphoebesviewpoint's review against another edition
5.0
A must read for anyone who wants to know the thoughts behind what was written in the Constitution.
breza's review against another edition
4.0
I easily tire of the 24-hour outrage cycle on the news, so I've sought more timeless sources. I decided to read the Federalist Papers despite my not having liked the excerpts I'd read in college. Reading all 85 gave them a coherence and energy that I missed when I read bits and pieces. Despite their age, these essays are timeless. I was surprised how often I recalled their forceful arguments while reading about, say, impeachment or the president's claim of absolute authority over state governments. If you want to understand the United States government, read the Constitution. If you've read the Constitution and you want the directors' commentary, pick up the Federalist Papers.
More...