Scan barcode
beatrixcesana's review
3.0
Raw, hopeless, critical poetry about western capitalism in China. It gives voice to the unheard, those sacrificing their lives and dreams to assemble stuff in factories: the tragedy of wasted youths. Victims of a system that deprives them of their human rights, they are alienated by society, they become numb to their own existence. Writing is then escapism, it's those wounded bodies and thinking minds saving themselves, it's a quiet rebellion against the greedy, heartless industrial world. 'Iron Moon' is a provocative, intriguing, deep read <3
florismeertens's review
Ik heb een heel semester lang een vak gevolgd over deze bundel (en alle achtergrond), en ik ben er nog steeds niet klaar mee.
Elke bespreking van deze dichters heeft dezelfde inleiding: een beschrijving van het fenomeen 'Chinese migrant-arbeiders'. Ik zal het zo ook doen, maar eerst wil ik het hebben over de gedichten:
De thema's in de bundel komen veel overeen, en zelfs bepaalde poëtische beelden kom je vaak tegen. Talloze scènes vol koud ijzer, talloze schaduwen die vallen op machines, talloze verloren ledematen en vergeten collega's, talloze contrasten tussen de luister van het maanlicht en de kille fluorescerende fabriekslampen, talloze mensen die verminderd worden tot een getal, terwijl ze nog steeds geen ID-kaart hebben.
Maar toch is dit een enorm diverse verzameling, zowel in vorm als in inhoud. Stoïcijnse opsommingen, lange dramatische gedichten vol leed, en liefdevolle odes aan Shenzhen wisselen elkaar af. De stijl is soms simpel en zonder enige pretentie, dan weer bloemrijk, innovatief en vol literaire verwijzingen. Een mooi experiment is Obituary for a Peanut, waarbij Xu Lizhi simpel de productinformatie van een pot pindakaas overgeschreven heeft.
Het is moeilijk te zeggen wat de overhand heeft: de hoop of de hopeloosheid. Elk gedicht weer lijkt het leven uitzichtloos, maar bij bijna elke dichter is er een vorm van hoop die doorschijnt. Het dichten zelf is het hopen gehoord te worden, te kunnen dienen als getuige van het onrecht.
Oké, ik heb het woord onrecht genoemd, dus nu moet ik de sociaal-politieke context wel geven, vrees ik. Dit is poëzie geschreven door 'dagongren'. Dat zijn arbeiders die van het platteland naar de stad zijn gemigreerd op zoek naar werk. Zij hebben overweldigend vaak geen officiële huisvesting, werken onder mensonterende omstandigheden, en leiden een leven vol onzekerheid. Toch dient deze migratie ook als kans om je omhoog te werken en zo een betere toekomst te garanderen voor je kinderen.
Deze groep is gigantisch groot (laten we zeggen, een bevolking van tweeënhalf keer het Duitse taalgebied), en logischerwijs zitten er dus wat dichters onder. Het is een klein percentage, maar het is sowieso al gigantisch indrukwekkend dat iemand na veertien uur onafgebroken werk aan de lopende band nog energie heeft om iets op papier te zetten. De poëzie van deze dagongren heeft gaandeweg zowel nationaal als internationaal wat aandacht gekregen, met name Zheng Xiaoqiong, die afgelopen jaar op Poetry International stond.
Los van de vraag wie de veroorzaker is van hun leed, de Chinese overheid of het mondiaal kapitalisme, los van mensenrechtenkwesties, los van de vraag of hun migratie nu een grote kans tot welvaart is of enkel een lijdensweg, is er de artistieke uiting. In dichtvorm. En dat verdient gehoord en gelezen te worden. Het is lang niet allemaal briljant in deze bundel, maar het was ongetwijfeld een aangrijpende leeservaring.
Lees de gedichten. Kijk naar wat je raakt. Luister naar wat deze mensen te vertellen hebben. Daarna kunnen we praten over politiek en al het andere gedoe.
Elke bespreking van deze dichters heeft dezelfde inleiding: een beschrijving van het fenomeen 'Chinese migrant-arbeiders'. Ik zal het zo ook doen, maar eerst wil ik het hebben over de gedichten:
De thema's in de bundel komen veel overeen, en zelfs bepaalde poëtische beelden kom je vaak tegen. Talloze scènes vol koud ijzer, talloze schaduwen die vallen op machines, talloze verloren ledematen en vergeten collega's, talloze contrasten tussen de luister van het maanlicht en de kille fluorescerende fabriekslampen, talloze mensen die verminderd worden tot een getal, terwijl ze nog steeds geen ID-kaart hebben.
Maar toch is dit een enorm diverse verzameling, zowel in vorm als in inhoud. Stoïcijnse opsommingen, lange dramatische gedichten vol leed, en liefdevolle odes aan Shenzhen wisselen elkaar af. De stijl is soms simpel en zonder enige pretentie, dan weer bloemrijk, innovatief en vol literaire verwijzingen. Een mooi experiment is Obituary for a Peanut, waarbij Xu Lizhi simpel de productinformatie van een pot pindakaas overgeschreven heeft.
Het is moeilijk te zeggen wat de overhand heeft: de hoop of de hopeloosheid. Elk gedicht weer lijkt het leven uitzichtloos, maar bij bijna elke dichter is er een vorm van hoop die doorschijnt. Het dichten zelf is het hopen gehoord te worden, te kunnen dienen als getuige van het onrecht.
Oké, ik heb het woord onrecht genoemd, dus nu moet ik de sociaal-politieke context wel geven, vrees ik. Dit is poëzie geschreven door 'dagongren'. Dat zijn arbeiders die van het platteland naar de stad zijn gemigreerd op zoek naar werk. Zij hebben overweldigend vaak geen officiële huisvesting, werken onder mensonterende omstandigheden, en leiden een leven vol onzekerheid. Toch dient deze migratie ook als kans om je omhoog te werken en zo een betere toekomst te garanderen voor je kinderen.
Deze groep is gigantisch groot (laten we zeggen, een bevolking van tweeënhalf keer het Duitse taalgebied), en logischerwijs zitten er dus wat dichters onder. Het is een klein percentage, maar het is sowieso al gigantisch indrukwekkend dat iemand na veertien uur onafgebroken werk aan de lopende band nog energie heeft om iets op papier te zetten. De poëzie van deze dagongren heeft gaandeweg zowel nationaal als internationaal wat aandacht gekregen, met name Zheng Xiaoqiong, die afgelopen jaar op Poetry International stond.
Los van de vraag wie de veroorzaker is van hun leed, de Chinese overheid of het mondiaal kapitalisme, los van mensenrechtenkwesties, los van de vraag of hun migratie nu een grote kans tot welvaart is of enkel een lijdensweg, is er de artistieke uiting. In dichtvorm. En dat verdient gehoord en gelezen te worden. Het is lang niet allemaal briljant in deze bundel, maar het was ongetwijfeld een aangrijpende leeservaring.
Lees de gedichten. Kijk naar wat je raakt. Luister naar wat deze mensen te vertellen hebben. Daarna kunnen we praten over politiek en al het andere gedoe.
rhaines46's review
I'm not good at reading poetry but this was good I think. Sometimes it was just so many words to me but sometimes the assembly line came alive. I didn't realize before I started reading how modern the poems were.
nightwater32's review
4.0
Wonderful poetry, but hard to read, as the theme is so bleak and harsh, and the truth is embedded in every line that the West has things only because it has put the Chinese worker through many hardships that the West experienced only until it off-shored it all to the East.
More...